28η Οκτωβρίου. Ημέρα εθνικής έξαρσης και υπερηφάνειας για τους απανταχού Έλληνες.

Για άλλη μια φορά η Ελλάδα ξυπνά σε κατάσταση συναγερμού. Οι Έλληνες έχουν τώρα απέναντί τους τον ιταλικό φασισμό. Παρά όμως τις αντίξοες καιρικές συνθήκες, το χιόνι, την παγωνιά και την αριθμητική υπεροχή του εχθρού, που οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια σε υποταγή, σύσσωμος ο ελληνισμός με σθένος και πίστη στην πατρίδα, αναλαμβάνει την υπεράσπιση του πάτριου εδάφους και το αίμα των περασμένων ένδοξων αγώνων του έθνους που κρύβει στα έγκατα του .( Οι Έλληνες στρατιώτες στα στρατόπεδα, όταν τους ανακοινώθηκε ότι θα υπερασπιστούν την πατρίδα, πυροβολούσαν από την χαρά τους. ‘Όταν τους είπαν ότι αν δεν σταματήσουν δε θα πολεμήσουν αμέσως όλοι σταμάτησαν). Η νίκη στην Ήπειρο και την Αλβανία είναι η πρώτη στη ξηρά του Β’ μεγαλύτερου πολέμου της ανθρωπότητας που ανοίγει το δρόμο για τις άλλες νίκες των Συμμάχων. Αυτό που γιορτάζουμε ΔΕΝ είναι ο πόλεμος ΑΛΛΑ το πάθος για την πατρίδα και το ένδοξο παρελθόν και την ανάγκη για ελευθερία. ΕΉταν η αρχή μιας εκστρατείας που όλοι τη λένε «Έπος» και που κάλυψε ένα ένδοξο μέρος της μακραίωνης ελληνικής ιστορίας μας. Θέλει Αρετή και τόλμη η ελευθερία! Και οι ήρωες της γενιάς του 1940 είχαν και αρετή και τόλμη. Είπαν το ιστορικό «ΟΧΙ». Το «ΟΧΙ» που ηχεί ακόμη στην ανθρωπότητα σημαδεύοντας την ελληνική και παγκόσμια ιστορία, επιβεβαιώνοντας ταυτόχρονα, την αγάπη των Ελλήνων προς την πατρίδα και την προσήλωση στην αδιαπραγμάτευτη αξία της ελευθερίας. Δε γιορτάζουμε τη νίκη κατά του εχθρού ούτε τις συνέπειες του πολέμου, αλλά την επέτειο όπου μέσα από αυτόν μάθαμε να αγωνιζόμαστε ομαδικά για το κοινό συμφέρον. Επιπλέον καταφέραμε να σμιλέψουμε ξανά την ελληνική ψυχή και ανεβάσαμε ψηλά την εθνική υπερηφάνεια και τη δόξα που κληρονομήσαμε. Στις 28 Οκτωβρίου 1940 η Ελλάδα ήρθε αντιμέτωπη με ένα ιστορικό δίλημμα: ναι ή ΟΧΙ στην παράδοση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας; Και επέλεξε ένα γενναίο ΟΧΙ ενάντια σε κάθε πρόγνωση, ενάντια σε κάθε λογική. Από το σπίτι του Μεταξά μέχρι και το πιο απομακρυσμένο χωριό αυτού εδώ του τόπου, ο Έλληνας βροντοφώναξε ΟΧΙ κι αυτό το ΟΧΙ έγινε ΑΕΡΑΣ ο οποίος έμελλε να χαραχθεί στην ιστορική μνήμη συνοπτικά με την ρήση του Ουίνστον Τσώρτσιλ: «Στο εξής δεν θα λέμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες, αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες».

ΑΠΟ ΣΑΛΑΜΙΝΑ ΕΩΣ ΒΑΤΕΡΛΩ: 10 ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΜΑΧΕΣ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΑΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Ο ειδικός στη στρατιωτική ιστορία, Τζέφρι Ρίγκαν στο βιβλίο του «Μάχες που άλλαξαν την Ιστορία» καταγράφει 50 από τις πλέον καθοριστικές στρατιωτικές αναμετρήσεις της παγκόσμιας Ιστορίας Στρατιωτικές αναμετρήσεις που καθόρισαν την πορεία του κόσμου Η σημασία τους δεν έγκειται μόνο στην πληρότητα της νίκης ή της ήττας, αλλά στη μακροπρόθεσμη επίδρασή τους στο μέλλον του κόσμου. Και κάποιος θα αναρωτηθεί πώς θα ήταν ο κόσμος μας «αν» σε μια από εκείνες τις μάχες η έκβαση ήταν διαφορετική. Τα αιώνια «αν» της Ιστορίας είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες παραμέτρους της, αλλά εδώ δεν έχουν θέση. Τα γεγονότα και τα επακόλουθά τους σε βάθος χρόνου είναι δεδομένα. Επιλέγουμε 10 από τις σημαντικότερες μάχες που καθόρισαν την πορεία του κόσμου και τις παραθέτουμε

. 1. Σαλαμίνα 22/9/480 π.Χ

Οι Πέρσες μετά τη νίκη τους στις Θερμοπύλες κινούνται χωρίς αντίσταση προς την Αθήνα και την καταλαμβάνουν σχεδόν έρημη. Ο ηγέτης των Ελλήνων Θεμιστοκλής έπεισε τους στρατηγούς να δοθεί ναυμαχία στη Σαλαμίνα. Ο περσικός στόλος είχε αγκυροβολήσει στο Φάληρο και στη συνέχεια είχε αποκλείσει το στενό της Σαλαμίνας. Οι αντίπαλες δυνάμεις: Έλληνες 378 πλοία και συνολική 78.500 άνδρες. Πέρσες 1200 πλοία και 225.000 άνδρες. Το πρωί 22 Αυγούστου επιτίθενται πρώτοι οι Έλληνες και βάση σχεδίου οπισθοχωρούν παρασύροντας τα περσικά πλοία στο στενό. Η σύγκρουση γενικεύεται μετά τον εμβολισμό περσικού πλοίου από τον Αμεινία, αδελφό του Αισχύλου. Η έκβαση είναι αμφίρροπη. Οι Πέρσες πολεμώντας γενναία προσπαθούν να σπάσουν τον κλοιό των Ελλήνων. Προκαλείται σύγχυση και τα περσικά πλοία συγκρούονται μεταξύ τους. Οι Έλληνες κλείνουν το στενό Ψυττάλειας – Κυνοσούρας. Οι Πέρσες υποχωρούν με βαρύτατες απώλειες. Απώλειες: Ελλήνων 40 πλοία και 1000 άνδρες. Περσών 300 πλοία και ανυπολόγιστες σε ανθρώπινο δυναμικό. Η σημασία της μάχης: Με τη νίκη στη Σαλαμίνα οι Έλληνες εξασφάλισαν τη γενική επικράτηση εναντίον των Περσών και εξαλείφθηκε οριστικά ο περσικός κίνδυνος. Ποτέ ξανά η Περσία δεν θα μπορούσε να συντηρήσει έναν μεγάλο στρατό στην Ελλάδα και να απειλήσει την ανεξαρτησία της. Ο στρατός που άφησε ο Ξέρξης στον Μαρδόνιο, συνετρίβη την επόμενη χρονιά στις Πλαταιές.

  2. Άκτιο 2/9/31 π.Χ.

Οι εμφύλιοι πόλεμοι, που είχαν ταλανίσει τη Ρωμαϊκή Δημοκρατία από τη δολοφονία του Ιουλίου Καίσαρα το 43 π.Χ. τέλειωσαν με την ήττα του Μάρκου Αντώνιου και της βασίλισσας της Αιγύπτου Κλεοπάτρας στη ναυμαχία του Ακτίου. Οι αντίπαλες δυνάμεις: Μάρκος Αντώνιος 480 πλοία και 35.000 άνδρες – Κλεοπάτρα 60 πλοία. Οκταβιανός 400 πλοία και 40.000 άνδρες. Μετά 10 ωρών ναυμαχία στην είσοδο του Αμβρακικού κόλπου στην Πρέβεζα, το μεγαλύτερο μέρος του στόλου του Αντώνιου παραδόθηκε. Ο ίδιος ο Μάρκος Αντώνιος έστειλε μήνυμα στην Κλεοπάτρα να διαφύγει στην ανοιχτή θάλασσα με τα πλοία της όπως και έγινε. Ο Αντώνιος με 40 πλοία ξέφυγε και πρόλαβε την Κλεοπάτρα. Ο Οκταβιανού κατέλαβε 300 πλοία και εξόντωσε 5.000 από τους αντιπάλους στρατιώτες. Λίγες μέρες αργότερα παραδόθηκε και η μεγάλη στρατιά του Αντώνιου. Και ο Αντώνιος και η Κλεοπάτρα αυτοκτόνησαν, εμπνέοντας αργότερα τον Σαίξπηρ για μια από τις σπουδαίες τραγωδίες του. Το Άκτιο δεν ήταν μια ηρωική ναυμαχία, περισσότερο μια «φυγή» το λες, αλλά οι συνέπειές του ήταν μεγάλες: Η νίκη του Οκταβιανού έβαλε τέλος στον διαρκή εμφύλιο πόλεμο και στη μάχη εξουσίας ανάμεσα στη δύση και την ανατολή μέσα στο ρωμαϊκό κόσμο εξασφαλίζοντας το επίκεντρο στης εξουσίας στη Ρώμη. Ο Οκταβιανός έλαβε τον τίτλο του «Αυγούστου» με την ψήφο της Συγκλήτου και έγινε ο μοναδικός κυρίαρχος του ρωμαϊκού κόσμου. Από τη ναυμαχία του Ακτίου, γεννήθηκε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία! 

  3. Μάντζικερτ 1071

Μάχη ανάμεσα στις δυνάμεις των Βυζαντινών (Έλληνες, Πατσινάκες, Ούζοι, Αρμένιοι, Φράγκοι, Ρως, Ίβηρες ) και των Σελτζούκων Τούρκων. Από τη μια ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ρωμανός Διογένης με 40.000 πολεμιστές κι από την άλλη ο σουλτάνος Αλπ Αρσλάν με 70.000 στρατιώτες. Ο Ρωμανός Διογένης έφθασε στα βάθη της Ανατολίας (το Μάντζικερτ, σημερινό Μαλαζκίρτ βρίσκεται κοντά στη λίμνη Βαν, στα ανατολικά σύνορα της Τουρκίας, περίπου 1500 χλμ. απόσταση από την Κωνσταντινούπολη) για να εκκαθαρίσει την περιοχή της Μικράς Ασίας από τους Σελτζούκους που πολιορκούσαν το Μάντζικερτ. Ο Διογένης ηγείται της γενικευμένης – ορμητικής επίθεσης εναντίον των Σελτζούκων, που αρχίζουν να υποχωρούν άτακτα. Η κύρια στρατιωτική δύναμη των Βυζαντινών φθάνει καταδιώκοντας τους αντιπάλους τους μέχρι το στρατόπεδό τους. Βλέποντας την υποχώρηση ο βυζαντινός αυτοκράτορας και φοβούμενος τη διάσπαση του στρατεύματός του, διατάσσει τη διακοπή της επίθεσης. Σημάδι της διαταγής τα αντεστραμμένα αυτοκρατορικά λάβαρα, τα οποία όμως πολλοί από τους αξιωματικούς και στρατιώτες του Ρωμανού ερμήνευσαν ως άτακτη υποχώρηση! Ο πανικός διαδέχεται την επέλαση, ο υπέρογκος βυζαντινός στρατός τελεί εν συγχύση και οι Σελτζούκοι το καταλαβαίνουν και αντεπιτίθενται. Η μάχη κρίνεται μέσα σε λίγες ώρες. Ο Ρωμανός Διογένης συλλαμβάνεται και είναι ο πρώτος Βυζαντινός Αυτοκράτορας που αιχμαλωτίζεται ζωντανός! Τα υπολείμματα του βυζαντινού στρατού διασκορπίζονται στα βουνά και κάποιοι μισθοφόροι προσχωρούν στο στρατόπεδο των νικητών. Ο θριαμβευτής Αλπ Αρσλάν θα αποδώσει τιμές και θα φερθεί με παροιμιώδη ευγένεια στον Ρωμανό Διογένη, κάτι που δεν θα συμβεί στην Κωνσταντινούπολη, όπου όταν αφιχθεί ο αυτοκράτορας θα συλληφθεί, θα τυφλωθεί και θα πεθάνει από τα τραύματά του. Η νίκη στο Μάντζικερτ θα ανοίξει διάπλατα τον δρόμο προς τη Δύση στους Τούρκους που πολλές φορές θα φτάσουν στα περίχωρα της Κωνσταντινούπολης. Η Ιερουσαλήμ είναι πλέον σταθερά στα χέρια του Ισλάμ, ενώ η Πόλη θα πέσει στα χέρια του, 382 χρόνια μετά.

  4. Άλωση της Πόλης 1453 

 Όλες οι προηγούμενες πολιορκίες (τέσσερις τον αριθμό, αρχής γενομένης από το 1391) της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς Τούρκους είχαν αποτύχει. Τον Απρίλιο του 1453 ο σουλτάνος Μωάμεθ Β’ άρχισε πολιορκία με 160.000 άνδρες, (ανάμεσά τους 15.000 Γενίτσαροι) πολιορκητικές μηχανές και κανόνια. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ΧΙ είχε υπό τις διαταγές του μόλις 7000 άνδρες, καθόλου ναυτικό και με κύρια βοήθεια από τον Γενουάτη Ιωάννη Ιουστινιάνη. Οι επιθέσεις των Τούρκων ήταν σφοδρές, αλλά οι εντός των τειχών της Πόλης τις απέκρουαν με αξιοθαύμαστο πείσμα και θάρρος. Οι Τούρκοι, με τον μεγαλύτερο όγκο πυροβόλων την εποχή εκείνη, βομβάρδιζαν τα τείχη με επιμονή και μεθοδικότητα. Την 29η Μαΐου εκδηλώθηκε η πρώτη μεγάλη έφοδος από 5000 Τούρκους που αποκρούστηκε. Και δεύτερη έφοδος απέτυχε. Το επίλεκτο σώμα των Γενιτσάρων ανέλαβε να επιχειρήσει την Τρίτη έφοδο. Ο Ιουστινιάνης τραυματίστηκε και οι δικοί του αποχώρησαν από τις επάλξεις προσφέροντας τις πρώτες βοήθειες στον ηγέτη τους. Οι Γενίτσαροι μπαίνουν στην Πόλη. Ο αυτοκράτορας πέφτει μαχόμενος στην πύλη του Ρωμανού. Η Κωνσταντινούπολη είναι πλέον στα χέρια των Τούρκων. Οι Τούρκοι με την Κωνσταντινούπολη στα χέρια τους (αργότερα την μετονόμασαν σε Ιστανμπούλ ως νέα πρωτεύουσά τους) γίνονται υπολογίσιμη ευρωπαϊκή δύναμη με εκτεταμένη επικράτεια στον βαλκανικό χώρο, που τα ευρωπαϊκά κράτη δεν θα μπορούσαν πλέον να τους αγνοούν, αφού οι Βυζαντινοί δεν υπάρχουν πια για να αποκρούουν τις επιθέσεις τους. Το πρόβλημα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην Ευρώπη θα απασχολήσει μέχρι τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά.

  5. Βατερλώ 1815

Η μάχη του Βατερλώ έχει γίνει συνώνυμη της καταστροφικής ήττας. «Ήταν το Βατερλώ του» λέμε και όλοι καταλαβαίνουμε πως δεν θα σηκώσει κεφάλι μετά από αυτό. Από τη μια μεριά ο Ναπολέων με 71.947 άνδρες και 246 πυροβόλα και τον στρατάρχη Γκρουσί με 33.000 άνδρες να καταδιώκει τον Πρώσσο Μπλύχερ και τον στρατό του. Και στο απέναντι ύψωμα της τοποθεσίας Μπελ Αλιάνς, ο Δούκας του Ουέλιγκντον με 67.661 άνδρες (24.000 Βρετανοί και οι υπόλοιποι Βέλγοι και Γερμανοί) και 156 πυροβόλα. Ολόκληρο το μέτωπο ήταν δεν ήταν 6,5 χιλιόμετρα. Ο Ναπολέων ανέλαβε την πρωτοβουλία των κινήσεων και επιτέθηκε πρώτος στις 11.20 το πρωί και έπληξε καίριες θέσεις γύρω από τους σχηματισμούς του βρετανικού πεζικού. Οι Βρετανοί άντεξαν. Κι ενώ η μάχη φαινόταν να γέρνει προς τη μεριά των Γάλλων, εμφανίστηκε ο Πρώσσος Μπλύχερ που είχε ξεφύγει από την επιτήρηση του Γκρουσί… Ο Βίκτωρ Ουγκό στους «Αθλίους» του γράφει με νόημα: «Αν δεν έβρεχε τη νύχτα ης 17ης προς τη 18η Ιουνίου η τύχη της Ευρώπης θα ήταν διαφορετική. Μερικές σταγόνες νερού παραπάνω ή παρακάτω έκαναν τη ζυγαριά να γυρίσει και τον Ναπολέοντα να κλίνει… Ένα σύννεφο που πέρασε στον ουρανό έξω από την ώρα του χρόνου, έφτασε για να γκρεμίσει έναν κόσμο»! Στο λασπωμένο έδαφος των χωραφιών του Βελγίου κόλλησε ο αυτοκρατορικός στρατός που παραδόθηκε στα όπλα των αντιπάλων του. Όταν έφτασαν οι εφεδρείες του Γκρουσί, η μάχη είχε πια κριθεί. Ο στρατάρχης του Ναπολέοντα δίστασε να πάρει πρωτοβουλία και να απαγκιστρωθεί από τον Μπλύχερ και τα υπόλοιπα τα ανέλαβε η Ιστορία…

  6. Ναυαρίνο 1827

Οι συμμαχικοί στόλοι της Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας υπό τους ναυάρχους Κόδριγκτων, ντε Ρινί (Δεριγνή στα... ελληνικά) και Χέυντεν με συνολικά 24 πλοία κατέστρεψαν τον Τουρκοαιγυπτιακό στόλο αχρηστεύοντάς του τα 60 από τα 89 σκάφη, παρασύροντας στο θάνατο πάνω από 6000 άνδρες. Οι σύμμαχοι δεν είχαν καμιά απώλεια πλοίου ενώ μέτρησαν 650 νεκρούς και τραυματίες. Ένα τυχαίο γεγονός πυροδότησε τα κανόνια των πολεμικών πλοίων: Μια βρετανική λέμβος με υψωμένη σημαία αγγελιαφόρου, προσέγγισε ένα αιγυπτιακό πυρπολικό με σκοπό να του ζητήσει να απομακρυνθεί. Οι Αιγύπτιοι πυροβόλησαν (από λάθος λέγεται) πρώτοι και σκότωσαν τον αξιωματικό που επέβαινε στην λέμβο. Ακολούθησε ανταλλαγή πυροβολισμών και σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν περισσότεροι ναυτικοί μέσα στην λέμβο. Η ναυμαχία είχε μόλις αρχίσει. Το τέλος ήταν αποφασιστικό για την έκβαση του Αγώνα της ανεξαρτησίας των Ελλήνων από τους Τούρκους. Ο Γάλλος ακαδημαϊκός Πιέρ Αντουάν Λεμπρίν έγραψε: «Η μάχη του Ναυαρίνου ήταν κατόρθωμα των λαών...Τα πυροβόλα του Ναυαρίνου έγιναν η αρχή νέας περιόδου και ανήγγειλαν θριαμβευτικά την άνοδο της κοινής γνώμης και την ύψωσή της πάνω από τους θρόνους». Να σημειώσουμε ότι η ναυμαχία του Ναυαρίνου (σημερινή Πύλος) ήταν η τελευταία στρατιωτική επιχείρηση με ξύλινα ιστιοφόρα πλοία.

  7. Ποταμός Μάρνης 1914

Με την ονομασία «Μάχη του Μάρνη» αναφέρονται δύο ιστορικές εξίσου λυσσώδεις μάχες που διεξήχθησαν γύρω από τον ποταμό Μάρνη στη ΒΑ. Γαλλία, στο Δυτικό Μέτωπο, κατά την αρχή και το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Οι μάχες αυτές προς διάκριση μεταξύ τους φέρονται με τις ακόλουθες ονομασίες: Μάχη του Μάρνη (1914) ή Πρώτη μάχη του Μάρνη που έγινε από 6 μέχρι 12 Σεπτεμβρίου 1914 και Μάχη του Μάρνη (1918) ή Δεύτερη μάχη του Μάρνη που συνήφθη από 15 Ιουλίου μέχρι 4 Αυγούστου του 1918. Για την πρώτη μάχη η αναφορά μας, η οποία έχει αποκληθεί και ως «η μάχη που ποτέ δεν έγινε»… Όπως παρατηρεί ο Βρετανός στρατιωτικός κριτικός και ιστορικός Μπέιζιλ Λίντερ Χαρτ: «… ο Μάρνης ήταν περισσότερο μια ψυχολογική νίκη, παρά μια φυσική». Από τη μια πλευρά οι Γάλλοι υπό τον στρατηγό Ζοφρ και από την άλλη οι Γερμανοί υπό τις διαταγές του στρατηγού Μόλτκε. Η μάχη έλαβε χώρα σε ένα μέτωπο μήκος 300 μιλίων. Οι Γάλλοι κράτησαν τις θέσεις τους με δυσκολία ενώ άρχισαν να φθάνουν ενισχύσεις από το μέτωπο του Μοζέλ με καραβάνια από ταξί του Παρισιού (!). Ο Γερμανός στρατηγός διέταξε να σταματήσει η επίθεση ενώ όλο το γερμανικό μέτωπο άρχισε να υποχωρεί μαχόμενο για 40 μίλια. Μία γερμανική νίκη στον Μάρνη θα είχε δώσει στους Γερμανούς τη δυνατότητα να επιτύχουν την ολοκληρωτική κύκλωση των Γαλλικών στρατιών. Ο πόλεμος θα είχε τελειώσει στη δύση προτού η Βρετανία μπορέσει να συγκεντρώσει τις μεγάλες δυνάμεις που θα έστελνε στην Γαλλία το 1915 και 1916

. 8. Μίντγουεϊ 1942

Η ναυμαχία του Μίντγουεϊ (νησί σε απόσταση περίπου 2.000 χλμ. Β.Δ των νήσων της Χαβάης), ήταν η πρώτη ναυτική αναμέτρηση στην οποία τα αντιμαχόμενα πλοία ποτέ δεν ήλθαν αντικριστά. Επίσης το αεροπλανοφόρο γίνεται η νέα κύρια μεγάλη μονάδα μάχης στο ναυτικό πόλεμο καθιστώντας το θωρηκτό ξεπερασμένο και αβοήθητο μπροστά σε μια αεροπορική επίθεση. Ο ναύαρχος Ναγκούμο που είχε ισοπεδώσει το Περλ Χάρμπορ ήταν ο ηγέτης των Ιαπώνων με 4 αεροπλανοφόρα, 2 θωρηκτά, 2 βαριά καταδρομικά, 1 ελαφρύ καταδρομικό, 12 αντιτορπιλικά, 248 αεροσκάφη (από τα αεροπλανοφόρα), 16 Υδροπλάνα. Ο Αμερικανός ναύαρχος Νίμιτς προβλέποντας τις κινήσεις των αντιπάλων του τους χτύπησε καίρια με 3 αεροπλανοφόρα, 7 βαριά καταδρομικά, 1 ελαφρύ καταδρομικό, 15 αντιτορπιλικά, 233 αεροσκάφη, (από τα αεροπλανοφόρα), 127 αεροσκάφη (από επίγειες βάσεις) και 16 υποβρύχια. Ήταν μια έξοχη νίκη για τους Αμερικανούς και μια συντριπτική ήττα για τους Γιαπωνέζους, που κατάλαβαν ότι η «αρχή του τέλους» είχε σημάνει. Η πιο χαρακτηριστική δήλωση έγινε από τον ιστορικό Ουόλτερ Λορντ: «Με βάση την κοινή λογική, οι Αμερικανοί βρίσκονταν σε απελπιστικά μειονεκτική κατάσταση. Ο εχθρός τους ήταν έξοχος, νικηφόρος και πολύ έμπειρος... οι Αμερικανοί υπέστησαν συντριπτικές απώλειες... δεν είχαν το δικαίωμα να νικήσουν. Κι όμως το έκαναν, αλλάζοντας έτσι την πορεία του πολέμου»

. 9. Στάλινγκραντ 1942-43

Η αποστολή τους ήταν να πάρουν το Στάλνγκραντ. Η Ομάδα Στρατιωτών Β’ (Η Ομάδα Στρατιών «Β» αποτελούνταν από την 6η Στρατιά του Φρίντριχ Πάουλους και την 4η Στρατιά Τεθωρακισμένων του Χέρμαν Χοτ, καθώς και από συμμαχικές μονάδες) εξαπέλυσε επίθεση στις 22 του Ιουνίου. Η 6η Στρατιά, περίμενε να της παραδοθεί σύντομα η πόλη που έφερε το όνομα του «μισητού» Στάλιν και ήταν ζωτικής σημασίας βιομηχανικό κέντρο. Θα περίμενε για πολύ… Με τον όρο Μάχη του Στάλινγκραντ εννοούμε τις στρατιωτικές επιχειρήσεις της Βέρμαχτ και του Κόκκινου Στρατού στην περιοχή του Στάλινγκραντ (σημερινό Βόλγκογκραντ), από τις 17 Ιουλίου 1942 μέχρι τις 2 Φεβρουαρίου 1943. Τρεις μήνες μετά, στις 22 Σεπτεμβρίου του ’43, ο Πάουλους είχε καταλάβει το κέντρο της πόλης και τη δεξιά όχθη του Βόλγα, αλλά η αντίσταση των Σοβιετικών διαρκώς σκλήραινε. Ο ανηλεής βομβαρδισμός είχε καταστρέψει σχεδόν όλα τα κτίρια τα οποία πλέον εμπόδιζαν τα άρματα των Γερμανών να μπουν πόλη. Τα τανκς ήταν άχρηστα και οι μάχες δίνονταν σώμα με σώμα και με ελεύθερους σκοπευτές. Γερμανός στρατιώτης έγραφε: «Φανταστείτε το Στάλινγκραντ – 80 μέρες και νύχτες μαχών σώμα με σώμα. Οι δρόμοι δεν μετριούνται πλέον με μέτρα, αλλά με πτώματα. Το Στάλινγκραντ δεν είναι πλέον πόλη. Την ημέρα είναι ένα τεράστιο σύννεφο φλεγόμενου εκτυφλωτικού καπνού». Αυτός ο καπνός έμελλε να τυλίξει τα όνειρα του Χίτλερ για κυριαρχία στην Ευρώπη και να πνίξει την 6η Στρατιά. Κι έρχεται ο χειμώνας και το πάθημα του Μεγάλου Ναπολέοντα γίνεται πάθημα και για το ανίκητο (έως τότε) στρατό της Βέρμαχτ. Και πριν από τον βαρύ χειμώνα της ρωσικής στέπας έρχεται ο Ροκοσόφσκι με ένα εκατομμύριο στρατιώτες και 900 άρματα μάχης και τρέπει σε φυγή την 3η και 4η ρουμανική Στρατιά. Η 6η Στρατιά του Πάουλους απομονώνεται και περικυκλώνεται. 300.000 Γερμανοί και σύμμαχοι τους παγιδεύονται στα ερείπια της πόλης. Ο Χίτλερ προσπαθεί να διασώσει την 6η Στρατιά, όμως μάταια. Ό,τι δεν κάνουν οι Σοβιετικοί το κάνει ο βαρύς χειμώνας και η έλλειψη εφοδίων. Θανατερή παγωνιά και λιμοκτονία! Ο Πάουλους προάγεται σε στρατάρχη από τον Χίτλερ για να μην παραδοθεί! Όμως ο πρώτος στρατάρχης του Χίτλερ παραδίδεται στις 31 Ιανουαρίου και πλάι του βαδίζουν 90.000 άνδρες – ερείπια! Η ήττα στο Στάλινγκραντ ήταν καθοριστικής σημασίας για το ανατολικό μέτωπο, αλλά και για ολόκληρη την έκβαση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο σοβιετικός λαός εμπνεόμενος από το «Στάλινγκραντ» θα μεγαλουργήσει. Ο κομουνισμός θα απλωθεί μέχρι τα Βαλκάνια στους επόμενους 30 μήνες και σε μεγάλο μέρος της Κεντρικής Ευρώπης. Από τα χαλάσματα του Στάλινγκραντ ξεπήδησε η πανίσχυρη Σοβιετική Ένωση!

10. Ντιέν Μπιέν Φου 1954

Μετά την ήττα της Γαλλίας από τους Γερμανούς και την κατάρρευση της αποικιακής αυτοκρατορίας της στην Ανατολή, τα εθνικιστικά κινήματα στη Γαλλική Ινδοκίνα πολέμησαν τα ιαπωνικά στρατεύματα ελπίζοντας πως στο τέλος του πολέμου θα κέρδιζαν την ανεξαρτησία τους. Όταν όμως οι Ιάπωνες παραδόθηκαν το 1945, οι Γάλλοι δεν έδειξαν ότι θέλουν να χάσουν τις αποικίες τους. Στο Βιετνάμ συνάντησαν σκληρή αντίσταση από τους Βιετμίνχ, ένα καθοδηγούμενο από τους κομουνιστές εθνικιστικό κίνημα υπό την ηγεσία ενός πρώην ζαχαροπλάστη του Λονδίνου με το περίεργο όνομα Χο Τσι Μινχ. Τον Σεπτέμβριο του 1945 ο Χο ανακήρυξε τη Λαοκρατική Δημοκρατία του Βιετνάμ, την οποία οι Γάλλοι αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν. Οι αντάρτες υπό τις διαταγές του καθηγητή Ιστορίας Βο Νγκουγιέν Γκιάπ αναλαμβάνουν δράση. Επί οκτώ χρόνια ο πόλεμος μαίνεται σε ολόκληρο το Βιετνάμ. Οι Γάλλοι αδυνατούν να νικήσουν τους ταπεινούς Βιετμίνχ! Στις 20 Νοεμβρίου του 1953, Γάλλοι, Αφρικανοί και Βιετναμέζοι αλεξιπτωτιστές προσγειώθηκαν γύρω από το χωριό Ντιεν Μπιέν Φου και έπειτα από σκληρή μάχη με τους αντάρτες καταλαμβάνουν την κοιλάδα. Το σχέδιο του Γάλλου στρατηγού Ναβάρ είναι να δημιουργήσει προκεχωρημένη βάση στα βουνά του Βιετνάμ με σκοπό να υποχρεώσει τον στρατηγό Γκιαπ να σταματήσει τον ανταρτοπόλεμο και να βγει στο πεδίο της μάχης, απέναντι στα γαλλικά άρματα μάχης. Η φρουρά του Ντιέν Μπιέν Φου θα δρούσε σαν δόλωμα για τους αντάρτες του Γκιάπ. Η παγίδα που πήγε να στήσει ο Ναβάρ στον Γκιά περίμενε τον ίδιο… Ο Γκιάπ διατάσσει τρεις μεραρχίες να κατευθυνθούν προς το Ντιέν Μπιέν Φου. Οι Γάλλοι έχουν 10.000 άνδρες απέναντι σε 50.000 Βιετμίνχ. Ο Ναβάρ είχε υποτιμήσει τον Γκιάπ! Σύντομα το οχυρό των Γάλλων περικυκλώνεται και οι στρατιώτες του Ναβάρ καταλαβαίνουν ότι οι συνθήκες δυσκολεύουν. Τα εφόδια συνήθως δεν φθάνουν στον προορισμό τους, τα άρματα δεν μπορούν να κινηθούν στα λασπώδη εδάφη και οι καιρικές συνθήκες βουλιάζουν το ηθικό των αντιπάλων των ανταρτών. Οι Γάλλοι περιμένουν επί μήνες την γενική επίθεση των ανταρτών του Γκιάπ. Η αναμονή τους λυγίζει. Και τον Μάρτιο ο Γκιάπ χτυπάει ανελέητα. Οι Γάλλοι σοκάρονται από την υπεροχή των ανταρτών. Τα κύματα των επιθέσεων είναι ασταμάτητα όπως και η βροχή. Το βράδυ της 1ης Μαΐου ο Γκιαπ διέταξε γενική επίθεση. Μέχρι τις 7 Μαΐου κάθε αντίσταση είχε σταματήσει. Οι Γάλλοι κατεβάζουν τα όπλα, ο στρατηγός ντε Καστρί που υπερασπιζόταν το Ντιέν Μπιέν Φου φοράει τη μεγάλη στολή του με όλα τα παράσημα και περιμένει τους Βιετμίνχ. Όλα τελειώνουν. Η ήττα στο Ντιέν Μπιέν Φου έφερε τέλος στην κυριαρχία των Γάλλων στο Βιετνάμ και δημιούργησε δύο κράτη που τα χώριζε ο 17ος παράλληλος: το βόρειο κομουνιστικό και το νότιο υποστηριζόμενο από τους Αμερικανούς. Η συνέχεια της ιστορίας ήταν το ίδιο σκληρά διδακτική για όσους υποτίμησαν και περιφρόνησαν τους Ασιάτες πολεμιστές που είχαν σύμμαχους τη ζούγκλα της Ινδοκίνας και τις καιρικές συνθήκες. Ένας Αμερικάνος σύμβουλος είχε πει στους Γάλλους: Οι Βιετμίνχ δεν έχουν οχήματα ή αεροπλάνα, πώς μπορούν να είναι ευέλικτοι;». Και οι Γάλλοι και οι Αμερικανοί αργότερα έπαθαν κι έμαθαν. 

Μάνα το γιατρικό - Τριχάκης Δημήτρης

Για τη Μάνα!!!

Χθες ήταν η γιορτή σου.Κάθε χρόνο σε επισκεπτόμασταν με μια αγκαλιά λουλούδια για να τιμήσουμε όλα όσα είχες κάνει στη ζωή σου για μας.

Ομοιότητες του κορωνοϊού με τον λοιμό στην Αθήνα του 430 π.χ

Η εμφάνιση του κορωνοϊού και η πορεία του μου έδωσε την αφορμή να θυμηθώ τον λοιμό που μας αναφέρει ο Θουκυδίδης ο Αθηναίος στο έργο του περί του Πελοποννησιακού Πολέμου ανάμεσα στους Αθηναίους , τους Σπαρτιάτες και των συμμάχων τους.
Ας δούμε μερικά βασικά χαρακτηριστικά της συγκεκριμένης αρρώστιας που ενέσκηψε ξαφνικά στους Αθηναίους και ας κάνουμε μία σύγκριση με τον σημερινό ιό που έχει εξελιχθεί σε πανδημία και έχει αναστατώσει την υφήλιο, για να δούμε τις ομοιότητες ανάμεσα σ’αυτές τις δύο αρρώστιες.
Ας ανατρέξουμε σε μερικά αποσπάσματα του μεγάλου ιστορικού για να τις διαπιστώσουμε καλύτερα.
Ως προς τα συμπτώματα
Αναφέρει ο ιστορικός:<< Εάν κανείς υπέφερε τυχόν προηγουμένως από καμμίαν άλλη ασθένεια ,όλαι κατέληγαν εις αυτήν. Όσοι εξ’άλλου ήσαν ως τότε υγιείς,χωρίς καμμίαν φανεράν αιτίαν, προσεβάλλοντο αιφνιδίως από πονοκέφαλον με ισχυρόν πυρετόν και ερυθήματα και φλόγωσιν των οφθαλμών , και το εσωτερικόν του στόματος, ο φάρυγξ και η γλώσσα εγίνοντο ευθύς αιματώδη, και η εκπνοή ήτον αφύσικος και δυσώδης. Κατόπιν των φαινομένων αυτών, επηκολούθουν πτερνισμοί και βραχνάδα, και μετ’ολίγον το κακόν κατέβαινεν εις το στήθος,συνοδευόμενον από ισχυρόν βήχα.Εσωτερικώς το σώμα εθερμαίνετο τόσον πολύ, ώστε οι ασθενείς όσοι είχαν μείνει ανεπιτήρητοι, ερρίφθησαν εις δεξαμενάς διότι κατετρύχοντο από δίψαν άσβεστον, αφού και το πολύ και το ολίγον ποτόν ουδέν ωφέλει. Και η αδυναμία του να αναπαυθούν, καθώς και η αϋπνία, τους εβασάνιζαν διαρκώς. Και οι πλείστοι, εφόσον η νόσος ήτο εις την ακμή της απέθνησκαν την εβδόμην ή ενάτην ημέραν εκ του εσωτερικού πυρετού>>. Μήπως δεν έχει τα ίδια περίπου συμπτώματα και ο σημερινός ιός; Και συνεχίζει ο Θουκυδίδης: <<Ο χαρακτήρ της νόσου ήτο τοιούτος, ώστε δεν ημπορεί να περιγραφή επαρκώς διά λόγων, υπερέβαινε την ανθρωπίνην αντοχήν και ότι δεν επρόκειτο διά καμμίαν από τας συνήθεις ανθρωπίνας ασθενείας.>>
Ως προς την προέλευση
Όπως εδώ η νόσος ξεκίνησε από την Γουχάν της Κίνας έτσι κατά τον Θουκυδίδη :<<Η νόσος ήρχισε το πρώτον ,ως λέγεται, από την νοτίως της Αιγύπτου κειμένην Αιθιοπίαν, από όπου κατέβη έπειτα εις την Αίγυπτον και την Λιβύην και επεξετάθη εις το πλείστον μέρος της Περσικής αυτοκρατορίας.Εις δε την πόλιν των Αθηνών ενέσκηψεν αιφνιδίως και προσέβαλε κατά πρώτον τους κατοίκους του Πειραιώς και δια τούτο ελέχθη από αυτούς ότι οι Πελοποννήσιοι είχαν ρίψει δηλητήριον εις τας δεξαμενάς, διότι κρήναι δεν υπήρχαν ακόμη εκεί.>>
Ως προς την αντιμετώπιση.
Η προσπάθεια των γιατρών σήμερα να αντιμετωπίσουν τον κορωνοϊό ,μία ασθένεια πρωτοεμφανιζόμενη και άγνωστη, έγκειται στη χρήση συνδυασμού φαρμάκων μήπως και καταφέρουν να περιορίσουν έστω την εξάπλωσή του και τον περιορισμό των θανάτων, ο αριθμός των οποίων αυξάνεται επικίνδυνα. Γίνεται αγώνας δρόμου ,βέβαια , για την ανακάλυψη των κατάλληλων φαρμάκων ή κυρίως του εμβολίου που θα έλυναν το πρόβλημα μια και καλή. Κατά τον Θουκυδίδη: <<Πουθενά δεν εμνημονεύετο λοιμώδης νόσος τοιαύτης εκτάσεως, ούτε φθορά ανθρώπων τόσον μεγάλη. Διότι ούτε ιατροί, οι οποίοι, αγνοούντες την φύσιν της ασθενείας, επεχείρουν διά πρώτην φοράν να την θεραπεύσουν, αλλ’απέθνησκαν οι ίδιοι μάλλον , καθόσον και περισσότερον ήρχοντο εις επαφήν με αυτήν, ούτε άλλη καμμία ανθρωπίνη τέχνη ηδύνατο να βοηθήση. Και άλλοι μεν απέθνησκαν ένεκα ανεπαρκούς νοσηλείας, άλλοι όμως μολονότι υπεβάλλοντο εις επιμελεστάτην τοιαύτην. Αλλ’ουδέ και κανέν φάρμακον, δύναμαι σχεδόν να είπω ,ευρέθη, του οποίου η χρήσις να είναι αποτελεσματική. Και το φοβερότερον εις όλην αυτήν την ασθένειαν ήτο όχι μόνον η αποθάρρυνσις των θυμάτων, όταν αντελαμβάνοντο ότι προσεβλήθησαν από την νόσον, αλλά και το γεγονός , ότι νοσηλεύοντες ο είς τον άλλον, εμολύνοντο και απέθνησκαν ως πρόβατα. Και ευσπλαχνίζοντο τους θνήσκοντας και τους ασθενείς όσοι είχαν θεραπευθεί από την νόσον, διότι και εγνώριζαν αυτήν εξ ιδίας πείρας και ήσαν του λοιπού οι ίδιοι πλήρους θάρρους , καθόσον η νόσος δεν προσέβαλλε δις τον ίδιον άνθρωπον, μετά κακής τουλάχιστον εκβάσεως. Και όχι μόνον εμακαρίζοντο αυτοί από τους άλλους ,αλλά και οι ίδιοι,ένεκα της υπερβολής της παρούσης χαρά των, είχαν ως προς το μέλλον κάποιαν επιπολαίαν ελπίδα, ότι δεν θ’απέθνησκαν πλέον ούτε από άλλην ασθένειαν.>>
Τι γινόταν όμως με τους ανθρώπους που έχαναν τη ζωή τους από τη νόσο; Ας φέρουμε στη μνήμη μας τις εικόνες της πομπής με τα ασυνόδευτα φέρετρα στην Ιταλία για να διαπιστώσουμε το μέγεθος του πανικού που μπορεί να φέρει στον άνθρωπο μία πανδημία. Στην Αθήνα του λοιμού, σύμφωνα πάντα με τον Θουκυδίδη, οι πρακτικές και τα καθιερωμένα έθιμα ταφής είχαν εγκαταλειφθεί. << Ως εκ τούτου , τα έθιμα , προς τα οποία συνεμορφώνοντο έως τότε, προκειμένου περί ενταφιασμού, κατεπατήθησαν όλα, και καθείς έθαπτε τους νεκρούς του όπως ημπορούσε. Πολλοί μάλιστα, ένεκα ελλείψεως των απαιτουμένων δια την ταφήν υλικών, λόγω του ότι πολλοί εκ της οικογενείας των είχαν ήδη προαποθάνει, προσέφευγαν εις μέσα ταφής βδελυρά. Διότι άλλοι μεν απέθεταν πρώτον τον ιδικόν των νεκρόν επί ξένης πυράς και την ήναπταν, προλαμβάνοντες εκείνους που την είχαν στήσει, άλλοι δε, ενώ άλλος νεκρός εκαίετο ήδη, έρριπταν επάνω εκείνον που έφεραν και έφευγαν.>>
Τέλος πρέπει να τονίσουμε την δημοκρατικότητα της νόσου τότε και τώρα καθώς δεν κάνει διακρίσεις σε φύλο, ηλικία, θρήσκευμα, οικονομική και κοινωνική θέση. Αρκεί να αναφέρουμε ότι ο πανίσχυρος Περικλής μετά από δύο χρόνια πέθανε χτυπημένος κι αυτός από την θανατηφόρο νόσο.
( Τα κείμενα αντλήθηκαν από το βιβλίο ΘΟΥΚΥΔΙΔΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑΙ μετάφραση Ε. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

Τσικνοπέμπτη: Γιατί «τσικνίζουμε» σήμερα και τι συμβολίζει

Η Πέμπτη της δεύτερης εβδομάδας του Τριωδίου (Κρεατινής) ονομάζεται Τσικνοπέμπτη ή Τσικνοπέφτη, επειδή την ημέρα αυτή όλα τα σπίτια ψήνουν κρέας ή λειώνουν το λίπος από τα χοιρινά και ο μυρωδάτος καπνός (τσίκνα) είναι διάχυτος παντού. Από αυτή την τσίκνα, λοιπόν, έχει πάρει και το όνομά της η Πέμπτη και λέγεται Τσικνοπέμπτη.

Το έθιμο χάνεται στα βάθη των αιώνων, χωρίς να γνωρίζουμε την προέλευσή του. Εικάζεται, όμως, ότι προέρχεται από τις βακχικές γιορτές των αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων, που επιβίωσαν του Χριστιανισμού. Σύμφωνα με τον λαογράφο Δημήτριο Λουκάτο, το φαγοπότι και το γλέντι της ημέρας είναι «ομοιοπαθητικές προσπάθειες για την ευφορία της γης».

Την Τσικνοπέμπτη ξεκινούν ουσιαστικά οι εκδηλώσεις της Αποκριάς, οι οποίες κορυφώνονται με τα Κούλουμα την Καθαρά Δευτέρα. Ανάλογες γιορτές υπάρχουν στη Γερμανία (Schmutziger Donnerstag = Λιπαρή Πέμπτη) και στη Νέα Ορλεάνη των ΗΠΑ (Mardi Gras = Λιπαρή Τρίτη), που συνδυάζονται με καρναβαλικές εκδηλώσεις.

Στο έθιμο της Τσικνοπέμπτης και γενικά στην κρεατοφαγία αντιτίθεται η οργάνωση “Πολίτες για τα Δικαιώματα της Φύσης και της Ζωής” (ΠΟΦΥΖΩ), που υποστηρίζει την ιδεολογία του «αντισπισισμού» (anti-speciesism), η οποία στρέφεται κατά της καταπάτησης των δικαιωμάτων των ζώων.

Κανέλα Κεϋλάνης vs Κασσία

Κανέλα, αγαπημένο μπαχαρικό σε πολλές κουζίνες του κόσμου, αγαπημένη μυρωδιά της παιδικής μας ηλικίας, γλυκιά και πικάντικη μαζί. Είναι πράγματι όμως κανέλα αυτό που μόλις αγόρασες ή μήπως κασσία; Πολύ συχνά τα δυο αυτά μπαχαρικά συγχέονται και ειδικά όταν είναι σε σκόνη. Είναι πολύ δύσκολο αλλά και σημαντικό να τα ξεχωρίζουμε.

Ηκανέλα είναι τόσο σημαντικό μπαχαρικό που τον 17ο - 18ο αιώνα έγιναν πόλεμοι μεταξύ Γάλλων, Πορτογάλων και Ολλανδών για το ποιός θα εξασφάλιζε τις αποικίες για την διακίνησή της.

Νωρίτερα το εμπόριο της κανέλας το έκαναν οι Άραβες που κρατούσαν και το μονοπώλιο στους δρόμους των μπαχαρικών. Στην αρχαιότητα, οι μεσογειακοί λαοί τη χρησιμοποιούσαν ως άρτυμα, αλλά και ως φάρμακο. Η κανέλα εισαγόταν στην Αίγυπτο από τη Κίνα για να χρησιμοποιηθεί στην ταρίχευση των νεκρών Φαραώ, καθώς και στην μαγεία. Οι αρχαίοι Έλληνες στο ναό του Απόλλωνα τη χρησιμοποιούσαν ως θυμίαμα. Υπάρχουν αναφορές για τη κανέλα και την κασσία μέσα στη Βίβλο, σαν συστατικό στο λάδι του χρίσματος των βασιλέων καθώς και σαν αρωματικό των ενδυμάτων. Στη δυτική ιστορία η πρώτη αναφορά γίνεται το 1250 μ.Χ. στην Ισπανία. Tο ρόφημα της κανέλας χρησιμοποιείτο για τη θεραπεία του πονόλαιμου, ενώ οι γυναίκες το έπιναν για ανακούφιση από τους πόνους της περιόδου. Χρησιμοποιήθηκε επίσης στον αρωματισμό τροφίμων και ποτών Γραπτές μαρτυρίες του 1ο αιώνα μ.Χ. αναφέρουν ότι 350 γραμμάρια κανέλας άξιζαν όσο 5 κιλά ασήμι.

Δυο είδη κανέλας είναι ευρέως γνωστά: H Cinnamomum verum (κανέλα η αληθινή). Προέρχεται από το φυτό cinammomum zeylanicum, γνωστή ως Κεϋλάνης και ευδοκιμεί στην Κεϋλάνη, στις ανατολικές Ινδίες, στις Αντίλες, την Ιάβα και τη Μαγαδασκάρη.
H cinammomum cassia γνωστή ως κασσία ή κινέζικη κανέλα ευδοκιμεί στην Κίνα και την Ινδονησία.
Η αυθεντική κανέλα Κεϋλάνης έχει μακριά και ντελικάτα ξυλαράκια, χρώμα ανοικτό καφέ ή μπεζ, είναι λεπτή με απαλή υφή και πολλές λεπτές στρώσεις και είναι εύθρυπτη. Το άρωμα της είναι φίνο, γλυκό, λεπτό και θυμίζει ελαφρά βανίλια.

Η κασσία έχει σκούρο καστανοκόκκινο χρώμα, το ξύλο της είναι χοντρό με λίγες στρώσεις και συμπαγές, ενώ δεν σπάει εύκολα. Το άρωμα της είναι έντονο, οξύ και πικάντικο. Η κασσία ως φθηνότερο αλλά και πιο έντονο υλικό, έχει επικρατήσει στην αγορά ως κανέλα και είναι δύσκολο για τον καταναλωτή να την ξεχωρίσει από την γνήσια, ειδικά όταν είναι σε μορφή σκόνης.

Η κανέλα έχει εκπληκτικές ιδιότητες για την υγεία μας.
Είναι αντιμικροβιακή και παρεμποδίζει την ανάπτυξη μυκήτων που είναι ανθεκτικοί σε φαρμακευτική αγωγή. Όταν προστίθεται στα τρόφιμα, σταματά την ανάπτυξη μικροβίων, είναι δηλαδή φυσικό συντηρητικό. Διατηρεί τα επίπεδα της χοληστερίνης χαμηλά, είναι φυσικό αντιπηκτικό και ανακουφίζει από τους πόνους της αρθρίτιδας, ιδίως όταν συνδυάζεται με μέλι. Διεγείρει την έκκριση ινσουλίνης και την επακόλουθη διαχείριση του σακχάρου στο αίμα, δρώντας προληπτικά κατά του διαβήτη τύπου 2. Επίσης φαίνεται ότι αυξάνει τη ροή του αίματος προς τον εγκέφαλο, κρατώντας μας σε εγρήγορση και ενισχύοντας τη μνήμη. Είναι εξαιρετική πηγή θρεπτικών στοιχείων, όπως μαγγάνιο, σίδηρο, ασβέστιο και φυτικές ίνες.

Όταν όμως καταναλώνουμε καθημερινά κανέλα και σε μεγάλες ποσότητες θα πρέπει να επιλέγουμε την κανέλα Κεϋλάνης και όχι την κασσία και αυτό εξαιτίας της κουμαρίνης που περιέχεται σε μεγάλο ποσοστό στην κασσία. Η κουμαρίνη είναι ένα φυσικό φυτικό συστατικό που έχει ισχυρές αντιπηκτικές ιδιότητες και είναι τοξική σε υψηλές δόσεις στον άνθρωπο με αρνητικές επιπτώσεις στο ήπαρ και τα νεφρά. Επειδή το αίμα μας πρέπει να διατηρήσει την ικανότητα πήξης σε περιόδους τραυματισμού, η υπερβολική πρόσληψη κουμαρίνης για μεγάλο χρονικό διάστημα, μπορεί να δημιουργήσει κινδύνους για την υγεία.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΛΒΟΣ (1792-1869)

Εις Σάμον

Όσοι το χάλκεον χέρι
βαρύ του φόβου αισθάνονται
ζυγόν δουλείας άς έχωσι.
θέλει αρετήν και τόλμην
η ελευθερία.

Αυτή(και μύθος κρύπτει
νουν αληθείας) επτέρωσεν
τον Ίκαρον. Και αν έπεσεν
ο πτερωθείς και επνίγη
θαλασσωμένος.

Αφ'υψηλά όμως έπεσε
και απέθαανεν ελεύθερος.
Άν γένης σφάγιον άτιμον
ενός τυράννου,νόμιζε
φρικτόν τον τάφον.

7 λόγοι που αξίζει να καταναλώνουμε Αβοκάντο τακτικά!!!

1.Περιέχει χαμηλή ποσότητα ζάχαρης(λιγότερο από 1 γρ.ανά 28 γρ. αβοκάντο)
2.Παρέχει στον οργανισμό μας βασικές θρεπτικές ουσίες.
3.Είναι πλούσιο σε ωφέλιμα λιπαρά.
4.Μπορούν να το καταναλώσουν άφοβα και μικρά παιδιά.
5.Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για βούτυρο.
6.Συνδυάζεται με οποιοδήποτε είδος διατροφής και δίαιτας.
7.Έρευνες έχουν δείξει ότι επιβραδύνει τη διαδικασία γήρανσης των ματιών. Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται στην αρχική μας σελίδα.

"Ο βασιλιάς είναι γυμνός"! Άρθρο κόλαφος για τον Ερντογάν με τουρκική υπογραφή!!!

Της ΛΙΑΝΑΣ ΜΥΣΤΑΚΙΔΟΥ

Ο “πρόεδρος” του ψευδοκράτους βρέθηκε στο στόχαστρο της Άγκυρας γιατί τόλμησε να χαρακτηρίσει φρικτό γεγονός την ενδεχόμενη προσάρτηση των κατεχομένων από την Τουρκία. Άστραψαν και βρόντηξαν εναντίον του οι ιθύνοντες της Άγκυρας . Υπήρξαν, όμως, μερικές δημοσιογραφικές φωνές που τον υποστήριξαν. Σε μια χώρα με φιμωμένο τον Τύπο και ανύπαρκτη την ελευθερία έκφρασης αυτές οι τρεις γενναίες φωνές αποτελούν τιμητικές εξιαρέσεις . Θα παραθέσουμε συνοπτικά τα βασικά σημεία των απόψεων που εξέφρασαν.

Η έγκριτη δημοσιογράφος και συγγραφέας κ. Ογιά Μπαϊνταρ σε άρθρο της με τίτλο “Με σεβασμό στον Ακιντζί που μπόρεσε να πει ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός”, γράφει στην εφημερίδα Τ24:

“Ο τουρκικός κρατικός νους (μερικοί των αποκαλούν βαθύ κράτος) έχει τρεις κόκκινες γραμμές: Το Αρμενικό ζήτημα, το Κουρδικό και την Κύπρο. Μοναδική πηγή και των τριών γραμμών είναι ο σοβινιστικός εθνικισμός των Σουννιτών Τούρκων και ο μιλιταριστικός επεκτατισμός.. Κυβερνήσεις αλλάζουν, καθεστώτα αλλάζουν αυτές οι τρεις κόκκινες γραμμές παραμένουν αμετάβλητες. Όσοι επιχειρήσουν να τις αλλάξουν εντάσσονται στο σύστημα ή με πραξικόπημα ή με την υιοθέτηση της κρατικής λογικής.
Ένα ολοφάνερο παράδειγμα είναι η μεταβολή 180Ο που έκανε το ΑΚΡ του 2002 με το ΑΚΡ του Ερντογάν σήμερα.
Οι τρεις κόκκινες γραμμές έχουν εμποτιστεί στον γενετικό κώδικα και την ψυχή του τουρκικού λαού πάνω από εκατό χρόνια.”
Στη συνέχεια η αρθρογράφος αναφέρεται στην ιστορία του Κυπριακού και καταλήγει: “Ο Ακιντζί εξέφρασε την πραγματικότητα και τις ανησυχίες του για την Κύπρο με ξεκάθαρο τρόπο, όπως δεν τόλμησε να το κάνει κανένας άλλος. Ο λόγος της ανησυχίας του είναι η αύξηση της τουρκικής παρουσίας στο Νησί.
Η στρατιωτική ενίσχυση δεν περιορίζεται μόνο στην παρουσία στρατού, αλλά επεκτείνεται και στην πολιτική.
Όσοι γνωρίζουν λιγάκι την Κύπρο διαπιστώνουν ότι τα τελευταία 15 χρόνια με τη συνεργασία ΑΚΡ-Χότζα και στη συνέχεια με την εξουσία Ερντογάν αλλοιώθηκε η ανεξάρτητη, κοσμική μορφή της Κύπρου. Η μικρή πατρίδα έμοιασε την μητέρα πατρίδα με όλα τα αρνητικά στοιχεία που μεταφέρθηκαν εκεί. Είναι δικαίωμα και υποχρέωση κάθε γνήσιου Τουρκοκύπριου να διαμαρτυρηθεί για αυτό.
Ο αξιότιμος Ακιντζί έδειξε το απαιτούμενο θάρρος για να πει την αλήθεια, να αποκαλύψει την πραγματικότητα και να αφυπνίσει όλους μας. Εάν είμαστε αντίθετοι σε αυτή την πολιτική που προκαλεί βουνά προβλημάτων και στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε στην καθημερινότητά μας οφείλουμε να σεβαστούμε και να στηρίξουμε τον Ακιντζί¨….
Ο Αϊντίν Ενγκίν , επίσης στην εφημερίδα Τ24 γράφει: “Το παλαιότερο πρόβλημα που υπάρχει σήμερα στον πλανήτη είναι το Κυπριακό. Δεν αποκαλείται πλέον κόμπος αλλά γόρδιος δεσμός.
Η Μακεδονία είναι τουρκική και θα παραμείνει τουρκική , το Κιρκούκ είναι τουρκικό και θα παραμείνει τουρκικό, το Χαλέπι είναι τουρκικό και θα παραμείνει τουρκικό, το Ερμπίλ είναι τουρκικό και θα παραμείνει τουρκικό. Αντιλαμβάνεστε ότι λένε ανοησίες.
Γιατί, όμως δεν είναι ανοησία το η Κύπρος είναι τουρκική; Όπως η Σερβία , όπου δεν ζουν Τούρκοι ανήκει στους Σέρβους έτσι και τα νησιά Κρήτη, Ρόδος και Κύπρος δεν είναι πατρίδα των Τούρκων. Όταν οι Οθωμανοί κατέλαβαν την Κύπρο το 1571 , έστειλαν, όπως έκαναν σε όλες τις κατακτήσεις τους, Τούρκους στο Νησί. Αυτοί οι Τούρκοι είναι οι πρόγονοι των Τουρκοκυπρίων. Ήταν πάντα μειονότητα στο Νησί. Ακόμα και σήμερα αριθμούν το 30-32% του πληθυσμού και το υπόλοιπο είναι Έλληνες.”
Στη συνέχεια παραθέτει ιστορικά στοιχεία μέχρι την “ειρηνευτική επιχείρηση”. Σε όλα αυτά, αναφέρει, “δεν ρωτήθηκε ποτέ η γνώμη των Τουρκοκυπρίων με εξαίρεση το δημοψήφισμα του 2004.”

Ο Ενγκίν τονίζει: “Στη βόρεια Κύπρο υπάρχει σήμερα ένα ανυπόληπτο κράτος (κράτος;) Στη βόρεια τουρκοκυπριακή δημοκρατία όποιος πληρώνει παίρνει πτυχίο από παραπήγματα Πανεπιστημίων, οι πολίτες δηλητηριάζονται από τα Καζίνο και τη χαρτοπαιξία, οι υπάλληλοι από τον οδοκαθαριστή μέχρι τον βουλευτή αμείβονται από την Τουρκία και μια ομάδα ανθρώπων ζει αποκλειστικά με τα χρήματα που στέλνει η Άγκυρα.

Ο σημερινός πρόεδρος της δημοκρατίας κ. Ακιντζί είναι ένα πρόσωπο που θεωρώ μεγάλη μου τιμή που το γνώρισα. Είναι ένας εξαιρετικός πολιτικός με ανεπτυγμένη διορατικότητα. Αποτελεί κέρδος για τους τουρκοκυπρίους. Είναι επίσης θαρραλέος και δεν φοβάται τους τούρκους εθνικιστές που του επιτίθενται . Και πάνω από όλα είναι ένας πολιτικός που έθεσε την θεμελιώδη αρχή να αποφασίζουν οι τουρκοκύπριοι και μόνον αυτοί για το μέλλον τους¨.
Τέλος, ο Αλπ Αλτίνορς στην εφημερίδα Arti Gercek γράφει, μεταξύ άλλων: “Το μοναδικό κράτος που αναγνωρίζει την βόρεια τουρκοκυπριακή δημοκρατία έλεγαν ότι ήταν η Τουρκία. Φαίνεται, όμως, ότι και αυτή δεν αναγνωρίζει αυτό το κράτος αφού έβαλε στο στόχαστρο του τον Ακιντζί που εξέλεξε το 60% των πολιτών.

Ο Ακιντζί υποστήριξε ότι η μη επίλυση του κυπριακού θα φέρει στην επιφάνεια το ζήτημα της προσάρτησης του κρατιδίου από την Τουρκία και αυτό είναι ένα φρικτό ενδεχόμενο. Δήλωσε επίσης ότι δεν συμφωνεί με τη διάκριση μητέρας πατρίδας και μικρής πατρίδας. Ζήτησε την τήρηση ισότιμων σχέσεων μεταξύ δυο κρατών.

Δεν προσέβαλε με κανέναν τρόπο την Τουρκία και για αυτό δεν προκύπτει θέμα συγνώμης. Η Άγκυρα που συνήθισε να ακούει τον αντίλαλο της από τη Λευκωσία τα έχασε όταν άκουσε μια διαφορετική φωνή. Φυσικά ο Ακιντζί θεωρεί αναπόφευκτη την προσάρτηση σε περίπτωση που βρεθούν τα κοιτάσματα φυσικού αερίου στην περιοχή της”.
Ευτυχώς κάποιοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα , την καταγράφουν κι ελπίζουν αν αφυπνίσουν τους συμπολίτες τους. Μακάρι να τα καταφέρουν..

Πότε και -κυρίως- πού θα κάνει τις έρευνες ο Ερντογάν;...

Η αποφασιστικότητα της Άγκυρας να προχωρήσει σε γεωτρήσεις στην περιοχή που περιλαμβάνει το Μνημόνιο με την κυβέρνηση της Λιβύης επιβεβαιώθηκε από τις δηλώσεις Καλίν την περασμένη Πέμπτη, ενώ το δείχνει περίτρανα και η αγορά ενός ακόμα γεωτρύπανου, πολύ πιο...

προηγμένου μάλιστα από εκείνα που διαθέτει έως τώρα.

Το ερώτημα που απασχολεί την Αθήνα, αλλά και άλλες δυνάμεις που δραστηριοποιούνται στη ΝΑ Μεσόγειο, είναι πότε και, κυρίως, πού θα γίνουν οι γεωτρήσεις, η έναρξη των οποίων θα αποτελέσει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο απαρχή εξελίξεων στην περιοχή.

Για το πότε θα ξεκινήσουν οι γεωτρήσεις υπάρχει κατ’ αρχήν μια «σταθερά»: Η Άγκυρα έχει δηλώσει πως δεν προβεί σε συγκεκριμένες ενέργειες πριν την επικύρωση του Μνημονίου που έχει υπογράψει με τη νόμιμη κυβέρνηση της Λιβύης για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών των δυο χωρών από τον Οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών. Αυτό, όμως, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο, καθώς εάν ο Ταγίπ Ερντογάν διαπιστώσει πως τα συμφέροντά του επιβάλλουν να επισπεύσει τις κινήσεις του, δεν θα διστάσει να αφήσει στην άκρη τη νομιμοφάνεια που επιδιώκει σε αυτή τη φάση για τις ενέργειες που προγραμματίζει.

Το κρίσιμο, ωστόσο, είναι το πού θα πραγματοποιήσει τις έρευνες όταν το αποφασίσει, με την Αθήνα να προετοιμάζει τις αντιδράσεις πάνω στα σενάρια και τις εναλλακτικές λύσεις διαθέτει η Άγκυρα, που στο συγκεκριμένο θέμα έχει και την πρωτοβουλία των κινήσεων.

Για παράδειγμα, είναι τελείως διαφορετικό το τουρκικό ερευνητικό σκάφος να κινηθεί νοτίως της Κρήτης, αλλά σε περιοχή που ανήκει στην Λιβύη, γεγονός που υπό προϋποθέσεις δεν αποτελεί παραβίαση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, ενώ είναι τελείως διαφορετικό να αποσταλεί σε περιοχή ελληνικής δικαιοδοσίας. Και στη δεύτερη περίπτωση, ωστόσο, η πρόκληση περιέχει κλιμάκωση, καθώς είναι διαφορετικό το τουρκικό ερευνητικό σκάφος να εισέλθει σε περιοχή ελληνικής δικαιοδοσίας μόνο του, διαφορετικό να συνοδεύεται από πολεμικό πλοίο (ή πολεμικά πλοία) και τελείως διαφορετικό να συνοδεύεται από πολεμικά πλοία και αεροπορικές δυνάμεις, κάτι που θα αποτελεί το αποκορύφωμα της πρόκλησης.

Εκείνο, πάντως, που τη συγκεκριμένη στιγμή πρέπει να θεωρήσουμε βέβαιον, είναι ότι η Τουρκία θα πραγματοποιήσει την απειλή τους –και η Αθήνα θα πρέπει να είναι πραγματικά έτοιμη για όλα τα πιθανά σενάρια που υπάρχουν...

Bασίλης Σκουρής

Ορέστης << Κ. Βάρναλης>>

Σέλινα τα μαλλιά σου μυρωμένα,
λύσαι τα να φανείς,ως είσαι, ωραίος
και διώξε από το νου σου πια το χρέος
του μεγάλου χρησμού,μια και κανένα
τρόπο δεν έχεις άλλονε!!!Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται στην αρχική μας σελίδα.
Και μ'ένα χαμόγελον
ιδές που σ'έφερ'εως
στου Άργους την πύλη ο δρόμος σου ο μοιραίος
τα σπλάχνα ν'αφανίσεις που σ 'εγέννα.