....ένα πέροχο ποίημα που έχει γράψει ένα παιδί από την Αφρική και προτάθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη ως το καλύτερο ποίημα του 2006.
Όταν γεννιέμαι, είμαι μαύρος
Όταν μεγαλώνω, είμαι μαύρος
Όταν κάθομαι στον ήλιο, είμαι μαύρος
Όταν φοβάμαι, είμαι μαύρος
Όταν αρρωσταίνω, είμαι μαύρος
Κι όταν πεθαίνω, ακόμα είμαι μαύρος
Κι εσύ λευκέ άνθρωπε
Όταν γεννιέσαι, είσαι ρόζ
Όταν μεγαλώνεις, γίνεσαι λευκός
Όταν κάθεσαι στον ήλιο, γίνεσαι κόκκινος
Όταν κρυώνεις,γίνεσαι μπλε
Όταν φοβάσαι γίνεσαι κίτρινος
Όταν αρρωσταίνεις γίνεσαι πράσινος
Κι όταν πεθαίνεις,γίνεσαι γκρι
Και λες εμένα έγχρωμο;
Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009
Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2009
H Μικρασιατική Καταστροφή και η στάση των Συμμάχων μας
«Όποιος ξεχνάει το παρελθόν είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει». Η προειδοποίηση αυτή γράφτηκε μετά τον πόλεμο στην πόρτα ενός χιτλερικού στρατοπέδου. Η Ελλάδα έζησε φρικτές περιπέτειες από την μικρασιατική καταστροφή μέχρι σήμερα. Ποτέ όμως δεν αξιώθηκε να τις δει στις αληθινές διαστάσεις τους, με τις αληθινές αιτίες τους. Ποτέ το πάθημα δεν έγινε μάθημα.Όλα τα καλύπτει η σιωπή, η παραχάραξη, η διαστρέβλωση. ¨ενας παλιός διπλωμάτης και συγγραφέας ο Κ. Σακελλαρόπουλος, σχολιάζοντας με καυτή ειλικρίνεια τη Μικρασιατική καταστροφή, έγραφε πως η θυσιασμένη Ελλάδα δεν κατάφερε να κερδίσει από τα παθήματά της, ούτε τον πικρό καρπό της πείρας.
« Και πώς να το κατορθώσει, αφού δεν έμαθε ποτέ την αιτίαν των παθημάτων της, αφού ακόμη χειρότερα παρεπλανήθη τόσον ως προς αυτήν».
Οιμωγές, αίμα, φλόγες, τρόμος, αβεβαιότητα, τριγμοί και σεισμοί στην πολύπαθη Μικρά Ασία. Μια εφιαλτική επανάληψη του ’22 σε μιρότερη κλίμακα είχαμε και στην Κύπρο το 1974. Ο Προκρούστης με διάφορα ονόματα πετσοκόβει το κορμί του ελληνικού έθνους. Οι διάφοροι τιμητές της δικαιοσύνης και της ειρήνης ( Κίσιγκερ, Λουνς κ.λ.π) ορκίστηκαν, φαίνεται, στο όνομα του Αλλάχ να συρρικνώσουν όσο μπορούν το Ελληνικό Έθνος.
Στο αίμα του Ελληνικού στρατού και του Ελληνισμού της Ανατολής βούτηξε την πέννα του για να γράψει για τις καυτές εμπειρίες του ο Μητροπολίτης Τραπεζούντος Χρύσανθος και να μιλήσει για τους αληθινούς εχθρούς της Ρωμιοσύνης. Μέσα στους αιώνες, στους πολέμους και στις αντάρες κανένας εισβολέας, κανένας κατακτητής, καμιά δύναμη δεν μπόρεσε να ξεριζώσει το σπόρο του Ελληνισμού από τα χώματα της Ανατολής. Το «κατόρθωμα» αυτό το χρωστάμε στις « σύμμαχες δυνάμεις, στην Αντάντ».
« Ου μόνον δε ένοχον αδιαφορίαν προς την τύχην των εν Τουρκία Χριστιανών επέδειξαν αι σύμμαχοι Μεγάλαι Δυνάμεις, αλλά και συνήργησαν εις το κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ πασά και παντοιοτρόπως ενίσχυσαν αυτό…»
« Και επήλθεν κατά Αύγουστον του 1922 η μικρασιατική καταστροφή και επηκολούθησεν εν έτει 1923 η ανταλλαγή των πληθυσμών και η εντεύθεν ερήμωσις Πόντου, Μικράς Ασίας και Θράκης και η καταστροφή ολοκλήρου Χριστιανικού πολιτισμού…»
Πόσο ξεγελάστηκαν από τις προθέσεις των συμμάχων μας όχι μόνο ο λαός της Μικράς Ασίας αλλά και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές που θα έπρεπε να είναι πιο επιφυλακτικοί απέναντι σ’αυτούς. !!
Δικαιωματικά πρέπει να μιλήσει ο πρώτος αρχιστράτηγος στη Μικρασιατική εκστρατεία, Λεωνίδας Παρασκευόπουλος. Είχε κι αυτός, όπως τόσοι άλλοι συνάδελφοί του, την πεποίθηση πως η Αντάντ ήταν φίλη,φίλτατη. Πως κατανοούσε τα εθνικά μας δίκαια και μας προστάτευε. Η αφύπνιση ήρθε αργά και οδυνηρά. Έβλεπε τους εξευτελισμούς και τα ραπίσματα που δεχόταν ο στρατός μας στη Μικρά Ασία –όχι από τους τσέτες, που εκείνη την εποχή ήταν ανίσχυροι- μα από τους συμμάχους στρατηγούς, τις Επιτροπές ερεύνης. Οι διάφοροι Αμερικάνοι και Άγγλοι στρατιωτικοί έβλεπαν τον ελληνικό στρατό σαν σώμα αποικιακό μισθοφόρων που έπρεπε να δρα ανάλογα με τα δικά τους εθνικά και ατομικά συμφέροντα. Με λίγα λόγια «στρατό μισθοφόρων δίχως μισθούς».
Όταν ο Λεωνίδας Παρασκευόπουλος βρέθηκε στο Παρίσι, ένα χρόνο πριν την καταστροφή, και μπόρεσε να σκεφτεί με νηφαλιότητα και να δει κριτικά τις εμπειρίες που είχε αποκτήσει στα μέτωπα, τότε μίλησε:
«….τα συμφέροντα των ξένων, των μεγάλων καταπιεστών των μικρών λαών, διίστανται. Εν τούτοις διακηρύσσουν ότι αγωνίζονται υπέρ του δικαίου και της ελευθερίας, ενώ πράγματι είναι σφαγιασταί των ωραίων αυτών ιδεωδών. Είναι πλέον βάρβαροι από τους Τούρκους, διότι επί τέλους αυτοί οι τελευταίοι δεν καλύπτουν τα αισθήματά των, βαδίζουν κατ’ευθείαν προς τον σκοπόν, ενώ οι λεγόμενοι πολιτισμένοι, εις την επιδίωξιν ωφελείας τινός σε εγκαταλείπουν, σε πουλούν και σε θυσιάζουν….»
Η εκστρατεία στη Μ. Ασία ήταν μια παγίδα κι η συμφορά που ακολούθησε μια συνέπεια του ανταγωνισμού των Μεγάλων Συμμάχων Δυνάμεων για την παγκόσμια ηγεμονία το ξαναμοίρασμα του αποικιακού πλούτου και κυρίως μια φάση της διαμάχης στο στρατόπεδο των μονοπωλιακών συγκροτημάτων για την εξασφάλιση των πετρελαίων της Μέσης Ανατολής. Αρκεί να θυμηθούμε ότι οι ίδιοι σύμμαχοι που υπογράψανε τη συνθήκη των Σεβρών , λίγους μήνες αργότερα, δήλωναν επίσημα:
«Γελαστήκαμε, η Μικρά Ασία και η Ανατολική Θράκη δεν έχουν καταφανή Ελληνικόν Πληθυσμόν. Πρέπει να επανεξετασθεί το ζήτημα…»
Ποιος λογάριαζε το αίμα του ελληνικού στρατού; Η ζωή και η περιουσία τριών εκατομμυρίων Ελλήνων της Ανατολής ήταν γι αυτούς ασήμαντο τίμημα για την εξασφάλιση των πετρελαίων της Μέσης Ανατολής.
Βέβαια για να καταφέρουν οι ξένοι να ρίξουν το έθνος μας σε τέτοιες συμφορές και εξευτελισμούς, ήταν γιατί βρήκαν στήριξη στην υποτέλεια, την εθελοδουλεία της ελληνικής ολιγαρχίας και τις φιλοδοξίες του εφοπλιστικού εμπορίου να βγάλει οφέλη αδιαφορώντας για τις συνέπειες του Ελληνισμού. Μπέρδεψαν τον πόλεμο με τις εθνικές διεκδικήσεις του μικρασιατικού ελληνισμού και τον παρουσίασαν σαν ιερό εθνικό πόλεμο σκεπάζοντάς τον με τον με το μανδύα της Μεγάλης Ιδέας. Και δεν ήταν καθόλου βέβαια να γίνει μια τέτοια σύγχυση αφού « Από το 1821 μέχρι και το 1922 ο Ελληνικός λαός έζησε απαρασάλευτα πιστός, τυφλώτατα αφοσιωμένος και φαντικώτατα προσηλωμένος εις τα ιδανικά της Μεγάλης Ιδέας».
Η Μεγάλη Ιδέα μπορεί στο 21 και μέχρι τους βαλκανικούς πολέμους να συνταυτίστηκε με τους εθνικοαπελευθερωτικούς ξεσηκωμούς. Αργότερα όμως έγινε μια καθαρά αντιδραστική κρατική ιδεολογία, ένας στείρος σωβινισμός κι ένας επικίνδυνος, ανέφικτος επεκτατισμός.
Το όνειρο, τελικά, της Μεγάλης Ελλάδας των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών καταποντίστηκε ολοκληρωτικά στο Σαγγάριο και στο λιμάνι της Σμύρνης, το τραγικό φθινόπωρο του 1922. Και η κηδεία του έγινε με τον πιο ταπεινωτικό τρόπο στη Λωζάνη. Αυτή η Συνθύκη της Λωζάνης που ήταν για μας η τελευταία πράξη του δράματος, για τις Δυνάμεις της Αντάντ ήταν μια λύτρωση, γιατί εκεί τερματίστηκαν επιτέλους οι αντιζηλίες τους και βρέθηκε μια συμβιβαστική λύση για το μοίρασμα των πετρελαίων της Εγγύς Ανατολής.
Άξιο παρατήρησης και τούτο. Λίγο πριν την κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου η σοβιετική Ένωση προσφέρθηκε να μεσολαβήσει ανάμεσα στην Τουρκία και την Ελλάδα για να περισωθεί ό,τι ήταν δυνατόν. Να αυτονομηθεί μια παραλιακή ζώνη, να μην ξεριζωθεί από τις εστίες του ο μικρασιατικός ελληνισμός που ήταν προζύμι προόδου στα βαλκάνια.. Την ενέργεια αυτή που δεν έγινε επίσημα αφού δεν υπήρχαν διπλωματικές σχέσεις ανάμεσα στις δύο χώρες, την αναφέρει ο Γ. Κορδάτος στην «Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδας» και αποσιωπήθηκε σχεδόν απ’όλες τις ιστορίες. Το διάβημα της Σοβ. Ένωσης έμεινε βέβαια άκαρπο και η τότε βασιλική κυβέρνηση της υποτέλειας απαξίωσε και ν’απαντήσει.
Την ίδια στιγμή ο Κεμάλ, όχι μόνο είχε αναγνωρίσει το σοβιετικό καθεστώς, αλλά και με κάθε τρόπο ενίσχυε τις εμπορικές και φιλικές σχέσεις με τη Σοβ. Ένωση.
Ας θυμηθούμε τη σοφή φράση του Περικλή. «Πιο πολύ φοβούμαι τα δικά μας λάθη, παρά τα σχέδια των εχθρών μας».
« Μια ενωμένη Ελλάς, γράφει ο πρεσβευτής Σακελλαρόπουλος, ποτέ δεν θα ελάμβανε εκ μέρους των Μεγάλων την μεταχείρησιν που έλαβε η εξαθλιωμένη Ελλάς των σκοτεινών παθών…»
« Και αν οργίασαν οι ξένοι εις βάρος της μήπως δεν έγινε τούτο δυνατό διότι Έλληνες επροθυμοποίθησαν να γίνουν όργανα εις βάρος Ελλήνων;»
Πόσο διαφορετικός ο λαός σήμερα, πόσο ώριμος! Κανένα έδαφος για διχασμό. Κάθε πολίτης αισθάνεται υπεύθυνο τον εαυτό του για τα κοινά και απαιτεί δημοκρατική επαγρύπνηση. Απαιτεί ελληνική, αδέσμευτη πολιτική που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την επιβίωσή μας ως έθνος.
« Και πώς να το κατορθώσει, αφού δεν έμαθε ποτέ την αιτίαν των παθημάτων της, αφού ακόμη χειρότερα παρεπλανήθη τόσον ως προς αυτήν».
Οιμωγές, αίμα, φλόγες, τρόμος, αβεβαιότητα, τριγμοί και σεισμοί στην πολύπαθη Μικρά Ασία. Μια εφιαλτική επανάληψη του ’22 σε μιρότερη κλίμακα είχαμε και στην Κύπρο το 1974. Ο Προκρούστης με διάφορα ονόματα πετσοκόβει το κορμί του ελληνικού έθνους. Οι διάφοροι τιμητές της δικαιοσύνης και της ειρήνης ( Κίσιγκερ, Λουνς κ.λ.π) ορκίστηκαν, φαίνεται, στο όνομα του Αλλάχ να συρρικνώσουν όσο μπορούν το Ελληνικό Έθνος.
Στο αίμα του Ελληνικού στρατού και του Ελληνισμού της Ανατολής βούτηξε την πέννα του για να γράψει για τις καυτές εμπειρίες του ο Μητροπολίτης Τραπεζούντος Χρύσανθος και να μιλήσει για τους αληθινούς εχθρούς της Ρωμιοσύνης. Μέσα στους αιώνες, στους πολέμους και στις αντάρες κανένας εισβολέας, κανένας κατακτητής, καμιά δύναμη δεν μπόρεσε να ξεριζώσει το σπόρο του Ελληνισμού από τα χώματα της Ανατολής. Το «κατόρθωμα» αυτό το χρωστάμε στις « σύμμαχες δυνάμεις, στην Αντάντ».
« Ου μόνον δε ένοχον αδιαφορίαν προς την τύχην των εν Τουρκία Χριστιανών επέδειξαν αι σύμμαχοι Μεγάλαι Δυνάμεις, αλλά και συνήργησαν εις το κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ πασά και παντοιοτρόπως ενίσχυσαν αυτό…»
« Και επήλθεν κατά Αύγουστον του 1922 η μικρασιατική καταστροφή και επηκολούθησεν εν έτει 1923 η ανταλλαγή των πληθυσμών και η εντεύθεν ερήμωσις Πόντου, Μικράς Ασίας και Θράκης και η καταστροφή ολοκλήρου Χριστιανικού πολιτισμού…»
Πόσο ξεγελάστηκαν από τις προθέσεις των συμμάχων μας όχι μόνο ο λαός της Μικράς Ασίας αλλά και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές που θα έπρεπε να είναι πιο επιφυλακτικοί απέναντι σ’αυτούς. !!
Δικαιωματικά πρέπει να μιλήσει ο πρώτος αρχιστράτηγος στη Μικρασιατική εκστρατεία, Λεωνίδας Παρασκευόπουλος. Είχε κι αυτός, όπως τόσοι άλλοι συνάδελφοί του, την πεποίθηση πως η Αντάντ ήταν φίλη,φίλτατη. Πως κατανοούσε τα εθνικά μας δίκαια και μας προστάτευε. Η αφύπνιση ήρθε αργά και οδυνηρά. Έβλεπε τους εξευτελισμούς και τα ραπίσματα που δεχόταν ο στρατός μας στη Μικρά Ασία –όχι από τους τσέτες, που εκείνη την εποχή ήταν ανίσχυροι- μα από τους συμμάχους στρατηγούς, τις Επιτροπές ερεύνης. Οι διάφοροι Αμερικάνοι και Άγγλοι στρατιωτικοί έβλεπαν τον ελληνικό στρατό σαν σώμα αποικιακό μισθοφόρων που έπρεπε να δρα ανάλογα με τα δικά τους εθνικά και ατομικά συμφέροντα. Με λίγα λόγια «στρατό μισθοφόρων δίχως μισθούς».
Όταν ο Λεωνίδας Παρασκευόπουλος βρέθηκε στο Παρίσι, ένα χρόνο πριν την καταστροφή, και μπόρεσε να σκεφτεί με νηφαλιότητα και να δει κριτικά τις εμπειρίες που είχε αποκτήσει στα μέτωπα, τότε μίλησε:
«….τα συμφέροντα των ξένων, των μεγάλων καταπιεστών των μικρών λαών, διίστανται. Εν τούτοις διακηρύσσουν ότι αγωνίζονται υπέρ του δικαίου και της ελευθερίας, ενώ πράγματι είναι σφαγιασταί των ωραίων αυτών ιδεωδών. Είναι πλέον βάρβαροι από τους Τούρκους, διότι επί τέλους αυτοί οι τελευταίοι δεν καλύπτουν τα αισθήματά των, βαδίζουν κατ’ευθείαν προς τον σκοπόν, ενώ οι λεγόμενοι πολιτισμένοι, εις την επιδίωξιν ωφελείας τινός σε εγκαταλείπουν, σε πουλούν και σε θυσιάζουν….»
Η εκστρατεία στη Μ. Ασία ήταν μια παγίδα κι η συμφορά που ακολούθησε μια συνέπεια του ανταγωνισμού των Μεγάλων Συμμάχων Δυνάμεων για την παγκόσμια ηγεμονία το ξαναμοίρασμα του αποικιακού πλούτου και κυρίως μια φάση της διαμάχης στο στρατόπεδο των μονοπωλιακών συγκροτημάτων για την εξασφάλιση των πετρελαίων της Μέσης Ανατολής. Αρκεί να θυμηθούμε ότι οι ίδιοι σύμμαχοι που υπογράψανε τη συνθήκη των Σεβρών , λίγους μήνες αργότερα, δήλωναν επίσημα:
«Γελαστήκαμε, η Μικρά Ασία και η Ανατολική Θράκη δεν έχουν καταφανή Ελληνικόν Πληθυσμόν. Πρέπει να επανεξετασθεί το ζήτημα…»
Ποιος λογάριαζε το αίμα του ελληνικού στρατού; Η ζωή και η περιουσία τριών εκατομμυρίων Ελλήνων της Ανατολής ήταν γι αυτούς ασήμαντο τίμημα για την εξασφάλιση των πετρελαίων της Μέσης Ανατολής.
Βέβαια για να καταφέρουν οι ξένοι να ρίξουν το έθνος μας σε τέτοιες συμφορές και εξευτελισμούς, ήταν γιατί βρήκαν στήριξη στην υποτέλεια, την εθελοδουλεία της ελληνικής ολιγαρχίας και τις φιλοδοξίες του εφοπλιστικού εμπορίου να βγάλει οφέλη αδιαφορώντας για τις συνέπειες του Ελληνισμού. Μπέρδεψαν τον πόλεμο με τις εθνικές διεκδικήσεις του μικρασιατικού ελληνισμού και τον παρουσίασαν σαν ιερό εθνικό πόλεμο σκεπάζοντάς τον με τον με το μανδύα της Μεγάλης Ιδέας. Και δεν ήταν καθόλου βέβαια να γίνει μια τέτοια σύγχυση αφού « Από το 1821 μέχρι και το 1922 ο Ελληνικός λαός έζησε απαρασάλευτα πιστός, τυφλώτατα αφοσιωμένος και φαντικώτατα προσηλωμένος εις τα ιδανικά της Μεγάλης Ιδέας».
Η Μεγάλη Ιδέα μπορεί στο 21 και μέχρι τους βαλκανικούς πολέμους να συνταυτίστηκε με τους εθνικοαπελευθερωτικούς ξεσηκωμούς. Αργότερα όμως έγινε μια καθαρά αντιδραστική κρατική ιδεολογία, ένας στείρος σωβινισμός κι ένας επικίνδυνος, ανέφικτος επεκτατισμός.
Το όνειρο, τελικά, της Μεγάλης Ελλάδας των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών καταποντίστηκε ολοκληρωτικά στο Σαγγάριο και στο λιμάνι της Σμύρνης, το τραγικό φθινόπωρο του 1922. Και η κηδεία του έγινε με τον πιο ταπεινωτικό τρόπο στη Λωζάνη. Αυτή η Συνθύκη της Λωζάνης που ήταν για μας η τελευταία πράξη του δράματος, για τις Δυνάμεις της Αντάντ ήταν μια λύτρωση, γιατί εκεί τερματίστηκαν επιτέλους οι αντιζηλίες τους και βρέθηκε μια συμβιβαστική λύση για το μοίρασμα των πετρελαίων της Εγγύς Ανατολής.
Άξιο παρατήρησης και τούτο. Λίγο πριν την κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου η σοβιετική Ένωση προσφέρθηκε να μεσολαβήσει ανάμεσα στην Τουρκία και την Ελλάδα για να περισωθεί ό,τι ήταν δυνατόν. Να αυτονομηθεί μια παραλιακή ζώνη, να μην ξεριζωθεί από τις εστίες του ο μικρασιατικός ελληνισμός που ήταν προζύμι προόδου στα βαλκάνια.. Την ενέργεια αυτή που δεν έγινε επίσημα αφού δεν υπήρχαν διπλωματικές σχέσεις ανάμεσα στις δύο χώρες, την αναφέρει ο Γ. Κορδάτος στην «Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδας» και αποσιωπήθηκε σχεδόν απ’όλες τις ιστορίες. Το διάβημα της Σοβ. Ένωσης έμεινε βέβαια άκαρπο και η τότε βασιλική κυβέρνηση της υποτέλειας απαξίωσε και ν’απαντήσει.
Την ίδια στιγμή ο Κεμάλ, όχι μόνο είχε αναγνωρίσει το σοβιετικό καθεστώς, αλλά και με κάθε τρόπο ενίσχυε τις εμπορικές και φιλικές σχέσεις με τη Σοβ. Ένωση.
Ας θυμηθούμε τη σοφή φράση του Περικλή. «Πιο πολύ φοβούμαι τα δικά μας λάθη, παρά τα σχέδια των εχθρών μας».
« Μια ενωμένη Ελλάς, γράφει ο πρεσβευτής Σακελλαρόπουλος, ποτέ δεν θα ελάμβανε εκ μέρους των Μεγάλων την μεταχείρησιν που έλαβε η εξαθλιωμένη Ελλάς των σκοτεινών παθών…»
« Και αν οργίασαν οι ξένοι εις βάρος της μήπως δεν έγινε τούτο δυνατό διότι Έλληνες επροθυμοποίθησαν να γίνουν όργανα εις βάρος Ελλήνων;»
Πόσο διαφορετικός ο λαός σήμερα, πόσο ώριμος! Κανένα έδαφος για διχασμό. Κάθε πολίτης αισθάνεται υπεύθυνο τον εαυτό του για τα κοινά και απαιτεί δημοκρατική επαγρύπνηση. Απαιτεί ελληνική, αδέσμευτη πολιτική που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την επιβίωσή μας ως έθνος.
Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2009
Ανορθόγραφοι μαθητές
Ραγδαία αυξάνονται τα ποσοστά ανορθόγραφων μαθητών εξαιτίας των greeklish, σύμφωνα με έρευνα του Τμήματος Νηπιαγωγών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας.
Το ποσοστό των μαθητών που επικοινωνεί με τους φίλους του μέσω email, sms και chat στο Διαδίκτυο χρησιμοποιεί λατινικούς χαρακτήρες με αποτέλεσμα να επηρεάζεται και στα μαθήματα.
Σε πολλά σχολικά γραπτά που μελετήθηκαν, λέξεις σε greeklish, όπως tespa αντί για τέλος πάντων, tpt αντί για τίποτα εμφανίστηκαν σε ποσοστό 64,3%, ενώ συχνοί ήταν και οι συνδυασμοί ελληνικών και λατινικών γραμμάτων σε μια λέξη, καθώς και η παράλειψη τονισμού και σημείων στίξης.
Ανησυχητικό χαρακτηρίζεται το φαινόμενο από τους ειδικούς, καθώς το 67% των μαθητών χρησιμοποιεί αυτό τον τύπο γραφής περισσότερο από δύο χρόνια και μάλιστα σε καθημερινή βάση.
πηγή:star
Το ποσοστό των μαθητών που επικοινωνεί με τους φίλους του μέσω email, sms και chat στο Διαδίκτυο χρησιμοποιεί λατινικούς χαρακτήρες με αποτέλεσμα να επηρεάζεται και στα μαθήματα.
Σε πολλά σχολικά γραπτά που μελετήθηκαν, λέξεις σε greeklish, όπως tespa αντί για τέλος πάντων, tpt αντί για τίποτα εμφανίστηκαν σε ποσοστό 64,3%, ενώ συχνοί ήταν και οι συνδυασμοί ελληνικών και λατινικών γραμμάτων σε μια λέξη, καθώς και η παράλειψη τονισμού και σημείων στίξης.
Ανησυχητικό χαρακτηρίζεται το φαινόμενο από τους ειδικούς, καθώς το 67% των μαθητών χρησιμοποιεί αυτό τον τύπο γραφής περισσότερο από δύο χρόνια και μάλιστα σε καθημερινή βάση.
πηγή:star
Κινητά...σομελιέ, θερμιδομετρητές, κριτικοί κινηματογράφου
Ολοένα και περισσότερα είναι τα κινητά που με τις εφαρμογές τους βοηθούν το χρήστη να κάνει τη ζωή του ευκολότερη. Σύμφωνα με έρευνα της εφημερίδας Independent, τα «έξυπνα» κινητά, όχι μόνον έχουν αυξήσει τις δυνατότητές τους πέραν από κάθε φαντασία, αλλά πλέον λειτουργούν ως «πληροφοριοδότες» δεκάδων ή καλύτερα εκατοντάδων θεμάτων.
Με την απλή κίνηση του να «σημαδέψει» κανείς και μόνον με το κινητό του ένα κατάστημα, τώρα έχει τη δυνατότητα να μάθει σε κλάσματα δευτερολέπτου εάν το μαγαζί αυτό έχει εκπτώσεις. Επιπλέον, δεκάδες είναι πια τα κινητά που υποδεικνύουν καλά κρασιά σε λογικές τιμές, ποιο και γιατί έχει την ωραιότερη γεύση, καθώς και την πρόγνωση του καιρού για τις επόμενες ημέρες.
Τα κινητά, όμως, πλέον, αποτελούν και τους πλέον αξιόπιστους διαιτολόγους. Οι εφαρμογές σε αυτό το πεδίο ξεκινούν από τους απλούς θερμιδομετρητές και φθάνουν εως την μέτρηση των καρδιακών παλμών κατά τη διάρκεια της εκγύμνασης, με βάση μάλιστα πολύπλοκους μεταβολικούς υπολογισμούς.
Μη διστάσετε, τέλος, να αναζητήσετε στο κινητό σας πληροφορίες για μενού εστιατορίων, κριτικές ή εκδηλώσεις σε πραγματικό χρόνο.
πηγή:star
Με την απλή κίνηση του να «σημαδέψει» κανείς και μόνον με το κινητό του ένα κατάστημα, τώρα έχει τη δυνατότητα να μάθει σε κλάσματα δευτερολέπτου εάν το μαγαζί αυτό έχει εκπτώσεις. Επιπλέον, δεκάδες είναι πια τα κινητά που υποδεικνύουν καλά κρασιά σε λογικές τιμές, ποιο και γιατί έχει την ωραιότερη γεύση, καθώς και την πρόγνωση του καιρού για τις επόμενες ημέρες.
Τα κινητά, όμως, πλέον, αποτελούν και τους πλέον αξιόπιστους διαιτολόγους. Οι εφαρμογές σε αυτό το πεδίο ξεκινούν από τους απλούς θερμιδομετρητές και φθάνουν εως την μέτρηση των καρδιακών παλμών κατά τη διάρκεια της εκγύμνασης, με βάση μάλιστα πολύπλοκους μεταβολικούς υπολογισμούς.
Μη διστάσετε, τέλος, να αναζητήσετε στο κινητό σας πληροφορίες για μενού εστιατορίων, κριτικές ή εκδηλώσεις σε πραγματικό χρόνο.
πηγή:star
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)