Ο οικονομικός θάνατος του Αγησίλαου Β.

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Στη «Δίκη» του Κάφκα ο Γιόζεφ Κ. γίνεται στόχος. Διώκεται, αλλά δεν ξέρει γιατί. Βέβαια, υπερασπίζεται τον εαυτό του, αλλά χωρίς, και πάλι, να ξέρει γιατί. Συνεχίζει να ερωτεύεται, να τρώει ή να διαβάζει την εφημερίδα του. Κατόπιν δικάζεται. Η αίθουσα όμως του δικαστηρίου είναι σκοτεινή.

Δεν καταλαβαίνει πολλά πράγματα. Υποθέτει μονάχα πως καταδικάστηκε, μάταια όμως αναρωτιέται για ποιο λόγο. Μετά από καιρό, δύο καλοντυμένοι και ευγενικοί κύριοι έρχονται να τον βρουν και τον παρακαλούν να τους ακολουθήσει. Με πολλές φιλοφρονήσεις, τον οδηγούν σε ένα απελπιστικό προάστιο, του βάζουν το κεφάλι πάνω σε μια πέτρα και τον σφάζουν. Προτού πεθάνει, ο καταδικασμένος λέει μονάχα: «σαν το σκυλί»...

Ετσι η κάπως βίωσε ο καθηγητής Αγησίλαος Β. την οικονομική «σφαγή» που υπέστη με την εφαρμογή των μέτρων διόρθωσης των δημόσιων οικονομικών: «Εγινα στόχος των διαπραγματευτών της κυβέρνησης με το Δ.Ν.Τ., αλλά δεν ξέρω γιατί», μου γράφει. «Βέβαια, υπερασπίστηκα τον εαυτό μου -βγήκα στους δρόμους μαζί με τους συναδέλφους μου- αλλά χωρίς να ξέρω γιατί», συνεχίζει. «Κατόπιν, σε μια αίθουσα σκοτεινή, στο υπουργείο Οικονομικών, με δίκασαν. Μάταια όμως αναρωτιόμουν για ποιο λόγο. Μετά από καιρό, όταν πήγα να πληρωθώ, ο καλοντυμένος και ευγενικός κύριος του Ταμιευτηρίου με οδήγησε σε ένα απελπιστικό γραφείο και μου έδειξε το χαρτί της νέας μισθοδοσίας με τις περικοπές. Ενιωσα σαν να μου βάζουν το κεφάλι πάνω σε μια πέτρα και να με σφάζουν. Είπα μονάχα: «σαν το σκυλί»»...

Υπάρχει ελπίδα να ανατραπεί το απαισιόδοξο τέλος, η οριστική «σφαγή», ο οικονομικός θάνατος του Ελληνα μισθωτού Αγησίλαου Β.; Μόνο αν μπορεί να βλέπει τη ζωή σαν παράλογος ήρωας. Οπως ο Σίσυφος του Αλμπέρ Καμί, την ώρα που διαρκεί η κατάβασή του από την κορυφή προς «αυτόν τον χαμηλό κόσμο», απ’ όπου θα πρέπει να σπρώξει και πάλι την πέτρα στην κορυφή: «Αυτή η ώρα είναι η ώρα της συνείδησης. Σε κάθε μία απ’ τις στιγμές της, από τότε που αφήνει την κορυφή και κατευθύνεται σιγά σιγά προς τις τρώγλες των θεών, είναι υπέροχος μέσα στη μοίρα του, πιο δυνατός από τον βράχο του. Γιατί δεν υπάρχει μοίρα που να μη νικιέται με την περιφρόνηση»..

πηγή:έθνος