Έπειτα από δύο δεκαετίες περίπου έντονου καταναλωτισμού και ευδαιμονίας το καταναλωτικό κοινό φαίνεται να κάνει πίσω, ως προς την άνευ μέτρου κατανάλωση, και να περιορίζεται στα άκρως απαραίτητα για την επιβίωσή του(;). Πώς όμως φτάσαμε από το ένα άκρο στο άλλο; Από την αλόγιστη σπατάλη στα απαραίτητα; Ποιος ήταν ο ρόλος της διαφήμισης πάνω σ’αυτό το θέμα;
Σύμφωνα με τον Ουμπέρτο Έκο, η διαφήμιση όλα αυτά τα χρόνια δεν έκανε τίποτε άλλο απ’αυτό που της παράγγελνε το σύστημα. Δηλαδή να επιδιώκει και να επιτυγχάνει να ερεθίζει τις επιθυμίες του καταναλωτικού κοινού. Κάνοντάς το όμως,
δεν ώθησε απλά τον κόσμο να θέλει, αλλά του είπε τι να θέλει και τι ήταν καλό να θέλει.
Είπε ακόμη και στον άνεργο ότι μπορούσε να επιθυμεί αυτοκίνητο, ότι όλοι μπορούσαν να το αποχτήσουν κι ότι πάντως περισσότερο από δικαίωμα,
ήταν υποχρέωση να το επιθυμούν. Το ίδιο έγινε και για το διαμέρισμα , για τη γραβάτα , για το μηχανάκι κ.λ.π ).
Όμως μια επιθυμία, ερεθισμένη και ανικανοποίητη, μπορεί να πάρει δύο δρόμους: την ατομική εξέγερση(την εγκληματική πράξη για παράνομη ιδιοποίηση των αγαθών άλλου) και τη συλλογική επανάσταση( τον κοινωνικό αγώνα για σωστότερη διανομή του κοινού πλούτου).Μπορούμε να πούμε ότι ένα από τα αποτελέσματα της καταναλωτικής προπαγάνδας υπήρξε και η αύξηση της κοινωνικής ανταγωνιστικότητας για την κατάκτηση μιας ευδαιμονίας που παρουσιαζόταν σαν δυνατή για όλους και που τελικά αποδείχτηκε σχεδόν άφταστη. Επίσης η καταναλωτική προπαγάνδα είναι τελικά. υπεύθυνη για διάφορες εγκληματικές πράξεις( απαγωγές, ληστείες, παραβιάσεις σπιτιών κ.λ.π) κυρίως από ανθρώπους που θεωρούν τον εαυτό τους αποκλεισμένο από αγαθά που διαφημίζονται σε κάθε γωνιά των δρόμων.
Το σύστημα λοιπόν αφού πρώτα ερέθισε τις επιθυμίες για όλα τα πράγματα, άρχισε να τρομοκρατείται γιατί ο κόσμος πλέον απαιτεί τουλάχιστον ένα μέρος χωρίς να πρέπει να εγκληματήσει. Όμως για το σύστημα κάτι τέτοιο είναι παράλογο και υπερβολικό. Οι πολίτες πρέπει να καταναλώνουν αυτά που πρέπει και όχι να ζητούν πολυτέλειες. Πρέπει να ζητούν αυτά που τους προσφέρει και όχι αυτά που έχει το ίδιο το σύστημα και οι εκπρόσωποί του. Έλα όμως που συνήθειες χρόνων είναι πολύ δύσκολο να εξαλειφθούν; Πώς να προσαρμοστείς βιαίως σε μια καινούργια κατάσταση;
Επειδή λοιπόν είναι δύσκολο να γίνει κάτι τέτοιο με συναίνεση, οδηγούμεθα σε βίαιες συγκρούσεις οι οποίες απ΄ότι φαίνεται είναι το αποτέλεσμα όλης αυτής της κατάστασης και όχι οι αιτίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου