Δεν υπάρχει Χώρα

Δεν υπάρχει χώρα όπου να παραμένουν στις θέσεις τους όλοι οι αποτυχημένοι και ένας ολόκληρος λαός να παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα (λέμε τώρα) τους μόνιμα επιδιδόμενους σε πομφόλυγες, να μεταμορφώνονται σε διεθνείς οσφυοκάμπτες και μετά ξανά σε (εσωτερικής κατανάλωσης) φλύαρους κομπορρήμονες μέχρι να έλθει η ώρα για την επόμενη κάμψη οσφύος ενώπιον των δανειστών.

Δεν υπάρχει χώρα όπου οι ίδιοι πάντα ξιπασμένοι λογάδες να αναγγέλλουν κάθε τόσο πως «υπάρχει σκληρό ευρωπαϊκό μέτωπο υπέρ της Ελλάδας», για να αλλάξουν λίγο μετά τροπάρι, επισείοντας τον κίνδυνο μιας καταστροφής που θα προκαλέσουν εκείνοι ακριβώς που λίγο πριν είχαν συμπήξει το «σκληρό ευρωπαϊκό μέτωπο».

Ούτε υπάρχει χώρα όπου ενώ ουδείς κάνει τη δουλειά του, έχουν όλοι γνώμη επί παντός επιστητού και καλούνται να αραδιάσουν τις (γελοίες) απόψεις τους από συνέντευξη σε συνέντευξη.

Σε καμιά σοβαρή χώρα δεν θα ζητούσαν τη γνώμη, για παράδειγμα, του πολιτικού που αν και έχει την ευθύνη της ανάπτυξης και της απορρόφησης των κοινοτικών κονδυλίων, ανάπτυξη και κοινοτικά κονδύλια δεν βλέπουμε ούτε με το κιάλι.

Σε καμιά σοβαρή χώρα δεν θα ζητείτο η γνώμη του πολιτικού που αν και έχει την ευθύνη της εκπαίδευσης, δεν φρόντισε ποτέ να φθάσουν τα βιβλία στα σχολεία.Σε καμιά σοβαρή χώρα δεν θα συνομιλούσε κανείς με πολιτικούς αρμόδιους για θέματα απασχόλησης, κοινωνικής ασφάλισης, κράτους προνοίας (λέμε τώρα), υγείας, την ώρα που όλα αυτά έχουν μεταβληθεί σε σωρούς ερειπίων και ο κόσμος συνωστίζεται στα συσσίτια και εξευτελίζεται παριστάνοντας το πεινασμένο μπουλούκι για να πιάσει στα χέρια του το πολύτιμο χαρτάκι ενός άθλιου επιδόματος απορίας.

Σε καμιά σοβαρή χώρα δεν θα καλούνταν να πουν τη γνώμη τους άνθρωποι που επί χρόνια παριστάνουν τους βουλευτές και τους υπουργούς και τώρα θεωρούν πως μπορούν – μακιγιαρισμένοι και ατσαλάκωτοι – να εξηγούν «τι πρέπει να γίνει», αλλά δεν έγινε, ωστόσο δεν έχουν λογοδοτήσει γι’ αυτό.

Όχι, δεν υπάρχει χώρα επί του πλανήτου που να υφίσταται επί δύο χρόνια τόσους εξευτελισμούς, να γίνεται το αντικείμενο της συζήτησης από Eurogroup σε Eurogroup και από Ευρωπαϊκό Συμβούλιο σε Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, ώρες ατέλειωτες κάθε φορά, χωρίς ποτέ κανείς να μοιράζει επιτέλους εκείνα τα άχυρα των δύο γαϊδουριών.

Μοναδική ελπίδα, μετά τις επόμενες εκλογές να μην τους βρίσκουν πουθενά για να ζητήσουν τη γνώμη τους...
απόσπασμα από Ελεύθερη Ζώνη