Πέντε χρόνια από το τελευταίο χειροκρότημα

Πέντε χρόνια χωρίς την Τζίμη Πανούση είναι πραγματικά πολλά. Εκείνο το απόγευμα του Σαββάτου που μας πάγωσε όλους θα μείνει χαραγμένο στο μυαλό μας για πάντα. Γνωρίζαμε βέβαια τα προβλήματα υγείας του ιδιαίτερου καλλιτέχνη. Τον είχαμε δει να καταρρέει στο Κύτταρο και προσπαθεί με πολύ κόπο να παραμείνει ψύχραιμος αλλά νομίζαμε ότι και αυτή τη φορά θα το ξεπεράσει. Ο Τζιμάκος έφυγε από κοντά μας και αυτά τα πέντε χρόνια είναι δεκάδες οι φορές που έχουμε νοσταλγήσει το χιούμορ και την οξυδέρκειά του. Πολλές φορές έχουμε αναρωτηθεί τι θα σχολίαζε για την κοινωνική επικαιρότητα, πώς θα έβλεπε την πολιτική κατάσταση του τόπου, πόσες εκατοντάδες αφορμές θα είχε για να γράψει ξεκαρδιστικά νούμερα που ήταν ταυτόχρονα γροθιά στο στομάχι. Γεγονότα που δεν σηκώνουν πολλές φορές αστεία, στο στόμα του Πανούση γινόντουσαν καυστικές ιστορίες με την απαραίτητη δόση σεβασμού αλλά και χιούμορ. Ο Τζίμης είχε φύγει αλλά αυτό που άφησε πίσω του θα μας συντροφεύει πάντα. Αυτό το «Κάγκελα παντού» που έμεινε σύνθημα όχι μόνο στα χείλη αλλά και στις καρδιές μας. Γιατί ο Πανούσης ήταν ένας άνθρωπος που δεν μπορούσες να συμβιβαστεί πίσω από κάγκελα. Έτσι ήθελε να είναι η ζωή του και έτσι την όρισε. «Σε χάχανα και γέλια να χαθώ…» «Ο λάκκος με τ’ αστεία που σκάβω από παιδί / η τέλεια ληστεία που έχω σκαρφιστεί με σφίγγει σαν παπούτσι ντόπιο και μπαλωμένο / στο χείλος του Ζαλόγγου το τέλος περιμένω» τραγούδαγε ο Τζιμάκος το 1993 στο δίσκο «Vivere Pericolosamente». Και το τέλος ήρθε. Πιο νωρίς από ότι περίμενε. Και αυτός και εμείς μαζί του. Οι δικοί του άνθρωποι, η οικογένειά του και οι συνεργάτες του επέλεξαν ένα στίχο από το συγκεκριμένο τραγούδι για να βάλουν στην ιστοσελίδα του μαζί με ένα χαρακτηριστικό βίντεο. «Σε χάχανα και γέλια να χαθώ…» πάνω σε μαύρο φόντο. Μαύρο όπως του άρεσε. Μαύρο όπως το χιούμορ. Από τη δεκαετία του ’80 που ψάχναμε την παράνομη κασέτα με την έντονη φημολογία σε τραγούδια που δεν θα πέρναγαν από τη λογοκρισία, μέχρι το 2018 που έφυγε από τη ζωή πέρασαν πάνω από τριάντα χρόνια. Αλλά τίποτα δεν άλλαξε τη σχέση μας μαζί του. Ο ροκάς που σόκαρε κυρίως με τους στίχους του. Τα απανωτά μπιμπ σε κάθε κομμάτι. Ο πόλεμος που δέχτηκε πολλές φορές για τον τρόπο που σατίριζε πρόσωπα και καταστάσεις. Πάντα στα μαύρα, πάντα με χιούμορ που έκοβε σαν ξυράφι. Πάντα με άποψη ριζοσπαστική και τολμηρή. Πάντα ο εαυτός του. Ένας αντισυμβατικός καλλιτέχνης, ένα τραγουδοποιός από τους λίγους, ένας ηθοποιός, συγγραφέας, ραδιοφωνικός παραγωγός. Ένα άνθρωπος ευφυέστατος που ξεχώριζε, που δεν μιμήθηκε ποτέ κανέναν, που δεν είχε ανάγκη ποτέ να μιμηθεί κανέναν. Δημιούργησε σχολή, και εξακολουθούσε να σε κάνει ρεζίλι αν καθόσουν στα πρώτα τραπέζια σε κάποιο live του. Γιατί κατά βάθος και το ήθελες και σου άρεσε κιόλας. Το τελευταίο χειροκρότημα στη σκηνή Το καλοκαίρι που 2017 ο Πανούσης συμμετείχε στην Ειρήνη του Αριστοφάνη. Θεατρική παράσταση που ανέβηκε και στην Επίδαυρο στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Αυτή ήταν και μια από τις τελευταίες του φορές στη σκηνή. Και η τέλεια αφορμή να δώσει συνεντεύξεις, να μιλήσει στον κόσμο, να τον απολαύσουμε λίγο περισσότερο. Γιατί ακόμα και σε αυτό ο Τζίμης έπαιζε με τους δικούς του όρους. Όποτε ήθελε, όπου ήθελε, όπως ήθελε. Οι εμφανίσεις στο Κύτταρο που ακολούθησαν διακόπηκαν απότομα όταν στη θρυλική του σκηνή ο Τζίμης κατέρρευσε και αποχώρησε εν μέσω χειροκροτημάτων με φορείο. πηγή: in.gr