Δεν μας έσωσε το ευρώ...

Tου Μάκη Κουρή

Το 2002, πριν μπούμε στην ΟΝΕ, ούτε πεινάγαμε ούτε ζούσαμε χειρότερα από σήμερα


Φόβο και τρόμο καλλιεργούν ότι έτσι και μας πετάξουν από το ευρώ θα έρθει η συντέλεια του κόσμου. Θα γυρίσουμε στις σπηλιές, θα τρώμε ρίζες, θα ξεπαγιάσουμε, δεν θα υπάρχουν νοσοκομεία, γιατροί, φάρμακα, μισθοί, συντάξεις. Φτάσανε να μας προτρέπουν να διαλέξουμε μεταξύ εντατικής και νεκροτομείου...

Δεν θα πάρουμε ούτε από το ένα ούτε από το άλλο, τους λέμε. Πλαστό, κατασκευασμένο το δίλημμα. Τα συμφέροντά τους θέλουν να προστατεύσουν. Και όχι το συμφέρον του λαουτζίκου. Που μια ζωή τον ληστεύουν. Όλοι αυτοί που δήθεν αγωνιούν, καταλήστεψαν με το χρηματιστήριο τα λεφτά του κοσμάκη, επί ημερών του φίλου τους εκσυγχρονιστή, του Σημίτη.

Βάζουν το περίστροφο στον κρόταφο του πολίτη, να μην αντιδράσει, να αποδεχθεί μέτρα που τον καταδικάζουν ισόβια στα κάτεργα. Στο κόλπο είναι και η «τρόικα». Που παίζει τα δικά της παιχνίδια. Για να κατοχυρώσει τα δισεκατομμυριάκια τους... Επιβάλλοντας στυγνό, μόνιμο οικονομικό έλεγχο στην Ελλάδα, που εξασφαλίζει και τον πολιτικό έλεγχο. Και έτσι θα πάρουν για φραγκοδίφραγκα ήλιο, θάλασσα, γη... Και για καμιά πενηνταριά χρόνια θα εκμεταλλεύονται την Ψωροκώσταινα, όπως έγινε και μετά το 1950...

Σαν κόλαση παρουσιάζουν τυχόν επιστροφή στη δραχμή. Και αυτό δεν είναι ξεκομμένο από τους σχεδιασμούς για να δεχθεί ο κόσμος αδιαμαρτύρητα τον χαλκά... Τρομακτικός, σατανικός σχεδιασμός. Ριπές εναντίον όσων μιλούν για δραχμή. Τους λασπώνουν ότι έχουν συμφέροντα, να πάρουν για ένα κομμάτι ψωμί περιουσίες και ακίνητα...

Κατ’ αρχάς, για να μη μας περνάνε για κουτόφραγκους, δεν είναι στο χέρι κανενός να μας βγάλει απ’ το ευρώ. Υπάρχουν συνθήκες που δεν μπορούν να παραβιαστούν. Γιατί έτσι και συναινέσουν κατά της Ελλάδας, αύριο μπορεί να έρθει η σειρά κάποιου άλλου. Δική μας είναι η απόφαση για έξοδο από την Ευρωζώνη. Βέβαια έχουν τη δυνατότητα να μας κάνουν τη ζωή δύσκολη, έτσι και νομίσουν ότι τους συμφέρει να απαλλαγούν από την Ελλάδα... Όμως ξέρουν πολύ καλά ότι δεν θα είναι καθόλου ανώδυνη γι’ αυτούς μια τέτοια επιλογή... Φοβούνται, τρέμουν το ντόμινο... Εδώ τρέμει ο Ομπάμα μήπως και ένα ταρακούνημα του ευρώ προκαλέσει αναταραχή στην Αμερική και φέρει τα πάνω κάτω στην οικονομία της.

Όμως σ’ όλους αυτούς που έχουν θεοποιήσει το ευρώ είναι ώρα να ειπωθούν κάποιες αλήθειες, που ξεχνούν ή κάνουν πως ξεχνούν. Το 2002 που μπήκε η Ελλάδα (το πώς είναι γνωστό, με τις σκανδαλώδεις αλχημείες Σημίτη - Παπαντωνίου, που κόστισαν στο ελληνικό Δημόσιο ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ και κανένας Εισαγγελέας μέχρι σήμερα δεν επενέβη) δεν πεινάγαμε. Μια χαρά ζούσαμε και το επίπεδο ζωής δεν είχε τίποτε να ζηλέψει με του 2009, πριν ξεσπάσει η καταιγίδα.

Ούτε χρεοκοπίες μάς απειλούσαν ούτε στάσεις πληρωμών, οι δουλειές πήγαιναν μια χαρά, λουκέτα δεν υπήρχαν, ούτε ανεργία, το μπουκαλάκι το νερό δεν στοίχιζε 170 δραχμές, η τυρόπιτα 500 δραχμές, ένας καφές 600 και πάνω δραχμές, δεν πλήρωνες το σουβλάκι 700 δραχμές, το εισιτήριο του λεωφορείου 770 δραχμές, για ένα ζευγάρι παπούτσια δεν χρειαζόσουν 20.000 δραχμές και βάλε. Είχες στην τσέπη 5.000 δραχμές και αισθανόσουν ότι είχες λεφτά, ενώ τώρα έχεις 100 ευρώ, δηλαδή 34.500 δραχμές, και κάνουν φτερά έτσι και κάτσεις να φας με 2-3 φίλους σ’ ένα επαρχιακό εστιατόριο.

Οι τιμές πήγαν στα σύννεφα με το ευρώ. Εγκληματική αποδείχθηκε η ισοτιμία που δέχθηκε ο Σημίτης. Εγκληματικό και το ότι δεν απαιτήσαμε να είναι στο 1/4, δηλαδή όχι παραπάνω από 80 δραχμές το 1 ευρώ. Το νόμισμα των 10 λεπτών, που είναι 34,5 δραχμές, δεν το χρησιμοποιεί κανείς. Ντρέπεται η γιαγιά στο χωριό ακόμα και να το ρίξει στον δίσκο της Εκκλησίας, ενώ παλιά με ένα 20άρικο ήταν και ικανοποιημένη. Ήδη το νόμισμα των 10 λεπτών έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Σε λίγο θα είναι... συλλεκτικό είδος. Μια σύγκριση τιμής ενός προϊόντος σε δραχμές και σε ευρώ σε τρελαίνει.

Εδώ που φτάσαμε, το ευρώ μάς βούλιαξε. Κι όποιος έχει και την παραμικρή αντίρρηση, ας μας πει ένα θετικό που κέρδισε ο πολίτης και η χώρα από το ευρώ.

Έβαλαν βέβαια το χεράκι τους οι κυβερνήσεις από το 1981 και μετά, που κάθε άλλο παρά αξιοποίησαν σωστά τα πακέτα Ντελόρ - Σαντέρ κ.λπ. που πήραμε και τα οποία κατέληξαν σε τσέπες, ενώ θα μπορούσαν να είχαν δημιουργηθεί υποδομές. Αλλά αυτά τα πακέτα τα πήραμε πριν από το ευρώ και θα συνεχίζαμε να τα παίρνουμε ανεξάρτητα αν ήμασταν στην Ευρωζώνη ή όχι. Η Αγγλία π.χ. παίρνει προγράμματα χωρίς να είναι στο ευρώ.

Δεν σημαίνει με όλα αυτά που παραθέσαμε παραπάνω ότι είμαστε υπέρ της εξόδου από το ευρώ ή της επιστροφής στη δραχμή. Απλώς επισημαίνουμε ότι το ευρώ δεν αποδείχθηκε μάννα εξ ουρανού, όπως ακόμη και σήμερα το παρουσιάζουν. Χάσαμε τον μηχανισμό έκδοσης νομίσματος και παραδοθήκαμε στο διευθυντήριο. Εμείς, με το χέρι στην καρδιά, θα πούμε ότι το ευρώ δεν μας έσωσε... Όπως δεν έσωσε και άλλες χώρες που μπήκαν στην Ευρωζώνη. Η Ιταλία, με βιομηχανίες και υποδομές, αγκομαχά, το ίδιο και η Ισπανία, που έχει παραγωγή μεγάλη, η Γαλλία έχει προβλήματα, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία δεν τις έσωσε το ευρώ.

Επομένως ας πάψουν να τρομοκρατούν τον ελληνικό λαό. Το μαύρο ή άσπρο δεν ισχύει εδώ. Το καθένα έχει το δικό του πρόβλημα. Όμως ξανατονίζουμε –και αυτό πρέπει να το θυμίζουμε σ’ όλους τους... πρόθυμους– ότι με τη δραχμή δεν πεινάγαμε ούτε ζούσαμε χειρότερα από σήμερα. Μάλλον καλύτερα περνάγαμε. Και χωρίς το πιστόλι στον κρόταφο...